Det amerikanske presidentvalet sett utanfrå
Av Deborah Veneziale
Kva var veljaroppslutninga?
Den store endringa er at Harris, så langt, har mista 9 millionar veljarar sidan 2020, medan Trump har auka med berre 1,2 millionar. Talet på Harris sine tapte stemmer vil søkkje då dei siste stemmene kjem inn, men den større historia er at Harris mista fleire stemmer enn Trump fekk.
Veljaroppslutninga er ikkje endeleg, men den vil sannsynlegvis vere mellom 153 og 156 millionar, ned frå 2020, men likevel den nest høgste prosentoppgjeret på 100 år. Minst 107 millionar vaksne stemde ikkje (88 millionar av dei som “kvalifiserer” til å stemme). Dermed stemde 41 % eller meir av den vaksne befolkninga og 36 % av dei kvalifiserte veljarane ikkje.
Å bruke prosentdelen av veljargrupper som stemde på Trump er misvisande. Nyhenda er at den signifikante endringa er tapet av Harris-veljarar.
Kva var dei økonomiske spørsmåla?
Kvardagsoverleving har blitt eit alvorleg problem for dei nedste 65 %, spesielt på grunn av prisauke på daglegvarer og auka bustadlån og husleige. Aggregerte tal reflekterer ikkje denne røynda.
Arbeidarane sin faktiske levestandard var dårlegare under Biden enn under Trump.
Realløna i USA er framleis lågare enn den var for femti år sidan.
Finst det forskjellar mellom demokratar og republikanarar?
Valpartia i USA er ikkje som dei i Europa – dei har alltid vore ein annleis versjon av bourgeois valsystem. Begge dei store partia i USA er selskap, ikkje parti med medlemskap, ideologiar og program. Dei er utforma som eit marknad av individ som kjempar om presedensen, mykje lik Westminster Kennel Club Dog Show, men haldast berre kvart fjerde år.
Demokratane har overlate sin utanrikspolitikk til CNAS-gruppa av neokonservative krigshissar som no vil bli fortrengt.
Republikanarane er heller ikkje eit faktisk parti; Trump beviste dette, og kva som kjem for republikanarane etter Trump er også usikkert.
Kva er klasseovergangane i USA?
Det er ein ny lagdeling [stratification] av borgarskapen, med milliardærar som ein ny faktor. Den dominerande diskursen blant den kapitalistiske klassen har midlar til å utøve si innverknad.
Førti milliardærar putta 2,5 milliardar USD, 45 % av dei 5,5 milliardar totalt, inn i presidentvalet. Av dette gjekk 1,6 milliardar til republikanarane, 750 millionar til demokratane, og resten til båe. Den totale summen brukt på valet, i alle val, var 16 milliardar, eit teikn på kleptokrati, ikkje eit blomstrande demokrati.
Det er ein koordinert innsats av ein seksjon av libertarianske teknologimilliardærar, inkludert Thiel og Musk, for å ha sine hender direkte på spakane til staten for å kontrollere rennet for global dominans av AI. Dei meiner at dei åleine bør kontrollere framgangen i AI-sektoren for verda og at det første steget er det som vert kalla Kunstig Generell Intelligens (AGI). Desse megalomaniane trur at dette vil begynne kontrollen av menneske av maskinintelligens og, kanskje, i sine perverse draumar, slutten på menneskeslekta.
Ein aukande tal mindre kapitalistar, som multimillionærar, blir no samla inn under den øvre middelklassen og den rikaste tredjeparten av veljarane. Ein særs viktig trend å merke seg er at den rikaste tredjeparten på dei siste femten åra har skifta lojalitet frå republikanarane til demokratane.
Kvifor mista Harris 6 til 9 millionar stemmer?
Arbeidarane hadde det dårlegare, lønene følgde ikkje med, og inflasjonen etterlét eit langt, vedvarande inntrykk. Nokre av ungdomsveljarane sokk på grunn av økonomiske årsaker. Andre vart desillusjonerte og demoraliserte av den tydeleg støtte til den genocidale krigen i Gaza frå det demokratiske partiet. Muslimar, sjølv om dei er ein liten gruppe, stemde på eit tredjepart eller Trump.
Til tross for fabrikkeringane frå det demokratiske partiet sine kapitalistiske dressørar, var Harris, faktisk, inautentisk, lite likande, overflatisk, og kunne ikkje skjule historia si som aktor som brukte livet sitt på å angripe rettane til dei fattige.
Missnøye med mange parti som er vald til makta i vestlege land aukar – Konservativ i Storbritannia, Senter-Høgre i Frankrike, høgre i Tyskland – alt vert kasta ut. Biden etterlét seg eit demoralisert demokratisk parti og kom for seint.
Fryktpropaganda om fascisme var kjernen i retorikken til demokratane, sjølv om ingen veit kva omgrepet eigentleg betyr. Nokre veljarar blei irritert over trakasseringa frå liberalistar om å stemme på dei sidan dei var den siste barrierar mot fascisme. Mange trudde ikkje at Trump var, i røynda, ein fascist, og dei trudde ikkje at kvart familiemedlem som høyrde på Trump var ein fascist.
Apati aukar og er framleis eit reelt problem.
Sannsynlegvis over ein million blei heime fordi dei ikkje klarte å svelge det demokratiske partiet sin ivrige støtte for folkemord. Trump sin siger i Michigan var sjølvsagt eit resultat av dette spørsmålet.
Harris spela for og smilte til krigsforbrytar Dick Cheney, arkitekten bak invasjonen av Irak og ein høgrevridd politikar som historisk sett har vore ein fiende av Demokratane. Vi veit ikkje kor mange veljarar som forlét i sinne.
Kvifor fekk Trump fleire stemmer?
Trump nytta seg av misnøya blant arbeidarklassen. Likevel fekk han berre færre enn 2 millionar nye stemmer. Det finst ingen bevis for ei brei overføring av arbeidarklassen sin stemme til republikanarane i dette valet.
Arbeidarkvinner stemde på lokale kandidatar som støtta abort men stemde på Trump av økonomiske og andre grunnar. Andre stemde på lokale spørsmål som var viktige for dei og dinest stemde på Trump då dei følte at, til tross for hans usmakelege oppførsel, var han meir engasjert i å «riste opp i ting».
Milliardærklassen sørga for at Trump hadde rikeleg med midlar. Elon Musk sin America Pac brukte 118 millionar dollar på feltoperasjonar for Trump-kampanjen, ein uvant rolle for ein super-pac.
Frå 2008 til 2020 var det ein nedgang i prosentdelen av veljarar som støtta demokratane blant den nedste tredjeparten av inntektsmottakarane i USA.
Det er for lite data tilgjengeleg no til å gi eit detaljert svar om det relativt ubetydelege talet av veljarar som stemte demokratisk i 2020 og republikansk i 2024.
Kva er vurderinga av dei nye regjeringsstillingane som er kunngjort?
Trump sine seksten utnemna til no er alle openlyst støttande til folkemord i Palestina. I USA finst det både jødiske og kristne sionistar. Trump har utnemnt fleire kristne sionistar. Majoriteten er Kina-haukar.
Då ein analyserer frå eit amerikansk statsforvaltning perspektiv, er mange av kandidatane ekstremt skuffande. Desse inkluderer:
Utanriksminister: Senator Marco Rubio: Han er ein rigid, ivrig antikommunist.
Forsvarsminister: Pete Hegseth, ein veteran frå Army National Guard og vert for Fox News: Han er splittande og har ikkje høg-nivå militær erfaring.
Aktor: Representant Matt Gaetz fra Florida: Han har ingen erfaring frå Justisdepartementet og har hatt tidlegare juridiske kontroversar.
Direktør for nasjonal etterretning: Tidlegare representant Tulsi Gabbard frå Hawaii. Ho har ingen etterretningsbakgrunn, men er kanskje mindre rigid i internasjonale spørsmål, ein non-intervensjonist, og har eit vennskap med Indias statsminister Modi.
Ambassadør til FN: Representant Elise Stefanik frå New York. Ho er ein ekstrem sionist, har nær null diplomatisk erfaring, og har berre fokusert på nasjonale spørsmål, men er lojal mot Trump.
Innanriksminister: Sør-Dakota Guvernør Kristi Noem. Ho manglar nasjonal regjeringserfaring, og hennar handlingar har svinga mot radikal anti-føderalisme.
På grunn av nokre av desse utnemna vil USA sin status i internasjonale forhold sannsynlegvis søkkje.
Trump har genialt avvist den ekstremt farlege Pompeo. Han har gjort det klart at få frå den første innergruppa av kabinettet og rådgjevarar vil komme tilbake. Verda vil ikkje savne dei. Likevel er det lite bevis for å antyde at Trump har kapasitet til å leie noko gruppe suksessfullt, sjølv over ein mellomlang periode. Han er kjent for å vende folk mot kvarandre.
Kva er tolkinga av valet?
Ein signifikant del av arbeidarklassen forlét forståeleg demokratane i dette valet.
Det er ikkje ei stor høgrevriding i amerikanske haldningar, men det finns ein reell basis for det høgre.
Det demokratiske partiet sin elite er heilt skilt frå massane. Å syne fram den lojale kongelege kultureliten som Taylor Swift, Beyonce, og Bruce Springsteen stinkar av rikdom, overdådigheit, og at dei er tonedøve.
Apati bør ikkje undervurderast. Minst 88 millionar stemde ikkje, med 19 millionar fråverande.
Tredjepartiar er strukturelt hindra frå å vinne ein einaste stat i eit presidentval. Dei er strukturelt låst ute av Kongressen. USA har låst seg inn i eit topartisystem. Dei fleste veljarane er fanga av denne trua.
Små unntak frå dette er rike kandidatar som Ross Perot i 1992 og Robert Kennedy junior.
Det var stor intimidering ved slutten mot tilhengjarar av tredjeparti-kandidatar, som pressa deira stemme endå meir enn vanleg. I dette nyleg halde valet, fekk Partiet for frigjering og sosialismekandidaten Claudia Cruz 134 348 stemmer så langt. Claudia Cruz sine 134 tusen stemmer er det høgste talet av stemmer for ein eksplisitt kommunist i amerikansk historie. Det overgår CPUSA sin William Z. Foster sitt tidlegare rekord på 120 000 stemmer i 1932. 1932-stemmer var ein høgare prosentdel av befolkninga, sidan USA var mindre i 1932. Desse fakta minner oss om den langvarige kampanjen mot kommunismen i USA.
Kapitalen er tydeleg glad for Trump sin siger, som er bevist med feiringsmøtet på Wall Street den 6. november. Dei er ueinige med den liberale opphaussinga om at han vil føre til slutten på det amerikanske samfunn.
Til tross for liberalare sine løgner, er fakta at Trump formelt initierte den nye kalde krigen mot Kina. Hans indre team er meir intense anti Kina enn demokratane, som er meir bunden til Ukraina-krigen.
Trump har færre restriksjonar, og kontrollerer Senatet, Huset, Høgsterett, og Presidentskapet.
Han kan godt starte ein tredje verdskrig. Det ville vere ein feil å undervurdere denne faren.
Andre ting folk utanfor USA bør vite
Det er ein tendens i nokre deler av den globale sør til å ha ei forenkla og feilaktig analyse at kvar fiende av liberalare er ein venn av den globale sør. Dette er eit alvorleg feil argument. Den imperialistiske langt høgre er ikkje ein god fyr, ein kulturell konservativ som ønskjer å beskytte familiar og kulturelt liv. Inne i USA er den konservative kulturen tett knytt til slaveri og folkemord. Den er kvinnefientleg, rasistisk, militaristisk, og reaksjonær. Vi bør ikkje forveksle historiene til Iran, Tyrkia, India, Ghana, og Kina med den i USA.
Å ønskje velkomne splittingar i fienden sin leir er ofte heilt korrekt. Men kommunistar, sosialistar, og sanne demokratar støttar ikkje reaksjonære synspunkt og står alltid på folkets side, ikkje dei langt høgre ideologane.
Det er også stor forvirring om MAGA og MAGA-kommunisme. Først, Make America Great Again (MAGA) betyr å returnere (den andre "A" i MAGA) til den fulle glansen av den amerikanske industrielle fortida. Men kva var den fortida? Det var faktisk den totale økonomiske, politiske, militære og rasemessige underordninga av folka i dei globale sørstatane til USA. Det var hundreåret med audmjuking i Kina. Dette er ikkje eit tilbakeblikk som bør ønskast velkommen av historia. MAGA er eit djupt reaksjonært, uakseptabelt utfall og konsept.
Ein av dei største poetane i USA er Langston Hughes. Eitt av dikta hans heitte “Let America Be America Again.” Men dette var ein parodi, då den faktiske uttrykket var gjort i refrenget, “America Never Was America to Me”. Betydninga av dette diktet var den falske framstillinga av USA som om ei gong hadde ein glitrande fortid, noko som aldri var sant for slavane eller arbeidarklassen.
For det andre finst det ein handfull personar i USA som har teke det store ordet kommunisme og skitna det til med ideen om å vende tilbake til denne feilaktig idealiserte Amerika. Den gamle “sterke” amerikanske industrien blei bygd på ryggen på lågt betalte arbeidarar i gruvene i Afrika og andre stader.
Å ønskje ein reell kommunistisk veg er ein god ting. Men å knyte det til ein imperialistisk fortid, ein fortid med vald og reaksjonære oppfatningar, er den motsette vegen tatt av Lenin, Mao, og Fidel.
Det er også ein farleg tendens til å ganske enkelt avvise dei liberale konsepta om identitetspolitikk og omfamne verdisynet til høgrekonservatisme medan ein manglar vitskapleg tenking om lagnaden til kvinner og andre sårbare grupper.
KPC leia landet i dei første nasjonale sovjetane i Ruijin i kampen for å avskaffe fordommane til føydalismen og frigjere kvinner og nasjonale minoritetar i Kina. Men desse rettane er ikkje enno oppnådd i mange land, sidan det ikkje har vore noko kommunistisk revolusjon.
Sann kommunisme er vegen til å fremje de totale interessene til arbeidarklassen i alle land, inkludert kvinner, nasjonale minoritetar, og andre sårbare grupper.
Republikanarar sin veljarbase i klassetermar er lågmiddelklassen, som er overveldande kvit, forstads- og landsbygds. Det vert forsterka av fundamentalistiske kristne og dei republikanske regionale bastionane.
Det er seks “ideologiske” trendar, alle ekstrem høgre i den republikanske leiren:
Populistiske demagogar
Ekstreme libertarianarar
Fanatiske kristne-sionistar
Skarpe antikommunistar
Farlege AI-milliardærar
Komplekse konservative
Den amerikanske økonomien vil fortsette å prestere dårleg, men betre enn resten av Vesten. Den vil fortsette å bruke sin dollarhegemoni, styrkt med sanksjonar, for å ta hundrevis av milliardar frå den globale sør og for å tvinge Europa, Australia og Japan til å underordne sine økonomiske interesser til USA sine.
Det faktiske amerikanske budsjettet for militæret var 1,8 milliardar dollar i fjor. Betydelege kutt verkar usannsynleg.
Det eksisterer no ein permanent svart overklasse som produserer ei svart misleiing. Denne gruppa av manglande leiarskap har skapt to tiår med svarte krigsforbrytarar og apologetar for imperiet. Auken av denne gruppa bør likevel ikkje overskygge det faktum at det største fleirtalet av svarte framleis er undertrykt og utnytta.
Den anti-innvandringspolitikken i USA er først og fremst retta mot utanlandske innvandrarar frå Mexico, Sentral-Amerika og Karibia.
Men det er ei falsk tru om at alle innvandrarar i USA er arbeidarklasse og progressive – det er berre ikkje sant. Ei viktig gruppe av ikkje-arbeidarinnvandrarar i USA er blant dei mest bitre forsvararane av amerikanske overgrep i verda.
Det er ei tru på at det er ei konspirasjon frå ein hemmeleg gruppe med medlemmar av militæret og regjeringa som bestemmer det meste, noko dei kallar Deep State. Dette er eit lat konsept. Det nektar at alle statar har ein klassekarakter og permanent hær. I USA er det estimert at over 5 millionar menneske har sikkerheitsgodkjenning, og mange har nærare livsvarige tilsetjingar. Det er ikkje behov for konspirasjonsteoriar. USA har ein avansert stat som fungerer på vegne av kapitalen. Denne staten forvaltar sakene til dei ofte konkurrerande store kapitalistane og gjer no i aukande grad fyrst til milliardærane i den kapitalistiske klassen. Så, ein betre måte å sjå den amerikanske staten på er gjennom linsa til Mao, Lenin, og Marx og ikkje som ein uforståeleg konspirasjon.
Det er eit spesielt forhold mellom USA og Israel, begge dei ekstreme kvite kolonistatane. Berre i USA er det over 30 medlemmer av Huset, Senatet, og kabinettet som er doble borgarar av USA og Israel. Israel kontrollerer ikkje USA, MEN dei er sosialt sett doble aktørar.
Dei er kjernen i Ring 1 av den globale nord, kjernen av den imperialistiske blokken, saman med Storbritannia, Canada, og Australia.
Den langsiktige trenden er klar – bourgeois-liberal demokrati sviktar globalt.
Kva er den innlandske konsekvensen av valet?
Sidan 2016 har den øvste delen av den kapitalistiske klassen leidd og mobilisert ein neofascistisk rørsle. Auka nivå av makt og lovbrot vil no bli brukt internt innan USA.
Trump er ikkje i og for seg fascist. Han er super-egoistisk og trur han kan handle med nærare absolutt straffridom.
Men han nyttar seg av, og er ein nytte av, skiftande klassefenomen.
Fascisme er ikkje så mykje ein ideologi som ein strukturert klasseforhold der den lågare middelklassen, som har ei revansjistisk ideologi, blir mobilisert av stor kapital i ein periode med intern og ekstern ubalanse.
New York Times og Financial Times bruker ordet fascisme som eit skremselsverktøy for å oppretthalde rolla si og innverknaden i staten. Neofascisme er eit meir presist ord enn fascisme i dette augneblikket for å beskrive endringane i USA.
Historisk er det nokre ting som er nødvendige for å definere ein fullt ut fascistisk stat i imperialistiske land. Ein er at staten bruker kontrollmetodar som den vanlegvis berre ville bruke for sine koloniar og neokoloniar, dvs. ekstremt utbreidd vald og makt. Ein annan er at dei tyr til å kaste grunnlova.
Det er usannsynleg at grunnlova vil bli endra direkte. Men den originale grunnlova, eit dokument frå det attande hundreåret, har mange gap som kan utnyttast.
Radikale og ekstreme juridiske endringar er difor sannsynlege. Det vil bli eit tilbakeslag av 70 år med borgarrettar.
Generelt er det usikkert kor langt den kapitalistiske klassen er villige til å gå.
Statskapasiteten på mange områder utanom forsvar og grensepolitikk vil bli svekka. Trump 1 opplevde store kutt i utanriksdepartementet. Til og med med Rubio til stades, er det usannsynleg at det vil bli finansiert tilbake til det gamle nivået.
Milliardærar vil spele ei direkte rolle i nøkkeloppgåver, frå å møte Zelensky til å sage opp statlege avdelingar. Enkelte avdelingar, som landbruk, utdanning, og helse- og menneskelege tenester, er faktisk dekadente, korrupte og dysfunksjonelle. Men ein milliardærleia omstilling vil resultere i ein usmakleg, privatisert like dysfunksjonell kapitalistisk statleg byråkrati.
Trump er forplikta til ein langsiktig isolasjonistisk strategi. Men USA har over 900 militærbasar i utlandet. Det har heile tida støtta utvidinga av Israels krig i Midtausten, og har bygd opp militæret i prosessen.
Trump vil ikkje blokkere infrastrukturprosjekta som vart vedtatt under Biden. USA erkjenner at den tapte produksjonskapasiteten er eit strategisk underskot i militært forsyning.
Belastninga av kutt vil framleis auke lidinga til dei 150 millionar fattige arbeidarane i USA.
Venstresida vil bli enda meir offer for hard undertrykking. Rubio gnir seg i hendene.
Kva er moglegheitene for internasjonale konsekvensar?
Til tross for det seinaste møtet med Zelensky, vil USA sannsynlegvis presse for ein våpenkvile og innskrenke Ukraina-krigen. Krim er utanfor bordet. Dei noverande militærlinjene vil vere startpunktet. Å gjere dette kan redusera den beinveges faren for ein atomkrig. I april i år stemde både Vance og Rubio mot den 95 milliardar dollar store militære støttelova til Ukraina.
Då det gjeld Israel, er det tre hovudmoglegheiter:
Trump innskrenkar Netanyahu og kallar på ei slutt på Libanon, ingen regimeforandringar i Iran, og ei urettferdig fredsavtale.
Han fell for dei kristne sionistane og held fram med folkemordet mot Palestina.
Han strir mot sine krav om inga krig og godkjenner ei opptrapping med Iran.
Vi veit ikkje, men alternativ ein er ikkje umogleg. Trump ønskjer ein avtale med Saudi-Arabia.
For nokre dagar sidan vart MBS tvinga til å omtale det som eit folkemord, ein sjelden uttalelse frå ein langvarig USA-alliert.
Då det gjeld Kina, er det også tre moglegheiter:
Trump seier at tollar er favorittordet sitt i det engelske språket og ønskjer å auke dei og fjerne innanlandske skattar.
Rubio og andre regjeringsmedlemmer med sterkt hat mot Kina pressar han til å oppjustere konfliktnivået.
Element frå USAs nasjonale tryggleik og USAs teknologiske mogular som Peter Thiel pressar for militære førebuingar.
På spørsmålet om Taiwan, så fell nokre i den globale sør for den liberale medieforma i Vesten som seier at Trump, forhandlaren, vil selje Taiwan for ei avgift. Dette ville skape sterk motstand frå den amerikanske militæret og store deler av dei antikommunistiske medlemmene av hans kjernegruppe. Dette er eit svært usannsynleg tilfelle.
Verda bør ikkje bli forvirra om Trump initierer ei våpenkvile i Ukraina og pressar Netanyahu til å innskrenke folkemordet. Ingen av desse handlingane reverserer den langsiktige trenden til USA mot militarisering mot Kina. Ingenting Trump gjer vil snu den anemiske langsiktige økonomiske veksten i USA.
Kina er framleis på rute til å overgå USA i noverande valutakurs-BNP innan 10 år.
Den amerikanske staten er framleis på ein langsiktig kurs for å bruke den militære overmakta som dei meiner å ha til å øydeleggje det dei oppfattar som den eurasiatiske trusselen. Den er forplikta til å rive opp den russiske føderasjonen og styrta KPC. Imperialistane trur at dette er vegen til ein tusenårig regjeringsmakt av einsidig [unilateral] kraft.
USA vil, utan stans, halde fram sin strategi om å søke atomprimat og det som vert kalla “motkraft” strategi, som planlegg bruken av eit første angrep eller utløyst av atomvåpen. Bevis for desse farlege endringane i den amerikanske militære strategien kan bli sett ved dei eineståande tilbaketrekkingane frå følgjande traktatar:
2002 (Bush): Anti-Ballistic Missile (ABM)-traktaten.
2019 (Trump): Intermediate Nuclear Forces (INF)-traktaten
2020 (Trump): Open Skies-traktaten Tucker Carlson har Trump's øyre for no, og han er ingen tilhengjar av militær konflikt.
I 2023, meinte ein firestjerners general, Minihan, at USA ville være i ein varm krig med Kina i 2025. Dette er ikkje tilfeldige utsegn.
Det er ukjent om Rubio, nokre av dei langt høgre libertarianarane, og CNAS-påverka militære styrkar kan overvinne Trump sin aversjon mot militære konfliktar.
USA er sannsynlegvis på veg til å auke fokuset sitt på Latin-Amerika og auke støtta for høgre som Bolsonaro og Milei.
Storskalastøtte til Afrika er ikkje sannsynleg. Angola jernbaneprosjektet er no usannsynleg.
Avsluttande kommentarar
Den amerikanske staten er framleis på ein langsiktig kurs for å bruke sin sjølvoppfatta militære overlegenheit til å øydeleggje den eurasiatiske trusselen.
USA har teke motkraft og atomdominans som sin fremste militære strategi.
Trusselen om krig har ikkje endra seg på grunn av ei ny regjering. Berre kanskje hastigheita det vil bli oppnådd.
Dei økonomiske og politiske angrepene mot den amerikanske arbeidarklassen vil auke, spesielt mot progressive.
Staten vil fortsette å skjerpe grepet sitt om såkalla borgarlege-demokratiske fridomar ved å vidare innskrenke stemmerettar, sivile rettar, og ytringsfridom.
Frå: https://mronline.org/2024/11/18/an-outside-view-of-the-us-2024-presidential-election/
Først publisert i Guancha: https://www.guancha.cn/DeborahVeneziale/2024_11_18_755815.shtml