Forminga av den politiske debatten: Korleis dekkjer britiske media Kina?
Av Tim Summers
Føreord av Gemma Cheng’er Deng, doktorgradsstudent ved Lau China Institute:
Ved slutten av 2022 kunngjorde den britiske statsministeren Rishi Sunak slutten på det som ein gong blei kalla ‘den gylne æra’ i Storbritannias forhold til Kina. Om denne komplekse relasjonen nokon gong var gyllen, er diskutabelt, men auka i ufordelaktige syn på Kina i Storbritannia sidan 2018 — som nådde eit historisk høgt nivå i 2020 — tyder på at den britiske befolkninga sine kjensler overfor Kina har utan tvil forverra seg. Denne kjensla har i aukande grad blitt spegla i britiske media og politikk andsynes Kina. I dag er det klårt at Storbritannia ikkje har bestemt seg for å fullstendig ‘kople frå’ Kina, sin ‘systemiske konkurrent’, slik det kjem fram i den britiske regjeringa si Integrated Review Refresh 2023; ‘Vi vil doble finansieringa for å bygge opp Kina-kompetanse i heile regjeringa, for å betre forstå Kina og la oss engasjere oss trygt der det er i vår interesse å gjere det’. Nyanserte forteljingar om Kina er derfor naudsynte so lenge Storbritannia planlegg å halde fram med samhandlinga med Kina.
Ein rapport publisert av Freedom House i 2022 avslørte at den britiske ålmenta ikkje såg på kinesiske media som ei påliteleg kjelde til informasjon om Kina. Britiske media spelar ei viktig rolle i å gi meir balansert dekning av Kina. Medierapportar blir ofte siterte i politisk forsking som faktisk informasjon. Som Dr. Tim Summers påpeikar i denne artikkelen, bidreg britiske media til å forme ‘Overton-vindauget’, dvs. dei akseptable grensene for politisk diskusjon. Britiske media sin manglande positive dekning og fråværet av slike diskusjonar i parlamentariske debattar avgrensar sterkt moglegheita for samtalar om samhandling og politiske alternativ. Vidare bidreg denne mangelen på positiv dekning til ei ufullstendig og potensielt misvisande forståing av Kina innanfor konteksten av noverande debattar. Sjølv om den negative rapporteringa kan ha kome frå den vestlege journalistkulturen med ‘rapportering av negative hendingar’ og ‘forteljingar som dei med makt ikkje ynskjer at vi (journalistar) skal fortelje’, kan forenklinga av Kina-narrativet forsterke misforståingar om Kina som land samt som folket der. Til dømes under COVID-19, som såg ein markant auke i valdskriminalitet mot personar med kinesisk/asiatisk opphav i vestlege land.
I denne artikkelen undersøkte Dr. Summers og hans team meir enn tusen artiklar om ulike tema frå ulike politisk orienterte aviser, samla mellom 2020 og 2023. Med fokus på framståande mediekanalar som The Telegraph, The Guardian, BBC, Financial Times og The Economist, syner funna at desse kjeldene ofte nyttar ein negativ tone i artiklar om Kina.
Med tanke på media si signifikante rolle i å forme offentleg oppfatning og politiske avgjerder, konkluderer rapporten med å diskutere dei politiske implikasjonane av denne skeive dekninga og peike på dei breiare implikasjonane for forståing og samhandling med Kina.
– Gemma Cheng’er Deng.
Samanfatning
Dekninga av Kina i britiske media dei siste åra har vore negativ, ofte sterkt soleis. Medan negativ rapportering om Kina har dominert britiske medier ei stund, har det vorte meir tydeleg dei siste åra, saman med ein strammare kinesisk politikk frå den britiske regjeringa. Tekstane frå britiske media som vart undersøkt i denne rapporten inneheld nesten inga positiv dekning av Kina. Politikk og politisk normative tolkingar blir ofte framheva.
Dette kjem nok ikkje som ei overrasking for mange lesarar. Rapporten har som mål å utdjupa dette fenomenet med systematisk bevis og diskusjon om dekninga av Kina, basert på data frå utvalde britiske media — The Telegraph, The Guardian, BBC, Financial Times og The Economist — mellom 2020 og 2023.
Analysen har store politiske implikasjonar. Rapporten peikar på at det er gjensidige samanhengar mellom mediedekning av Kina, folkeopinion, synspunkt frå politiske elitar og regjeringspolitikk. Sjølv om politikkutformarar har andre kjelder tilgjengelege, har media si framstilling av Kina stor påverknad og bidreg til å forme akseptable grenser for politisk diskusjon.
Britiske media sin dekning av Kina bidrar derfor til å avgrense rommet for diskusjon om samhandling eller andre politiske tiltak som kan byggje på alternative perspektiv eller moglegheiter som Kina tilbyr i dag. Dette tyder at forståinga av Kina som ligg til grunn for mange av desse debattane, i beste fall er delvis og i verste fall misvisande og unøyaktig. For å oppnå ei meir presis og heilskapleg forståing av Kina, bør alternative informasjonskjelder aktivt verte utforska, og dei med ulike meiningar verte oppmuntra til å bidra til politisk debatt.
Konklusjon
Denne forskinga har undersøkt nyleg mediedekning av Kina i fleire britiske mediekanalar. Ho finn at negativ vinkling og tone dominerer sterkt i dekninga av Kina, sjølv om omfanget varierer mellom kanalar, tid og tema. Politiske spørsmål får mest negativ dekning, og dei dominerer også rapporteringa om Kina — ikkje berre då det gjeld val av politiske tema som blir rapportert oftast, men også i måta ein politisk og normativ linse ofte blir nytta i dekninga av sosiale, økonomiske og kulturelle spørsmål.
Det bør nemnast at denne forskinga såg på dekninga av Kina. Det vert av og til argumentert for at kritikken er retta mot det styrande kommunistpartiet heller enn landet, men sjølv om ein slik skilnad er meiningsfull, går ho tapt i måta desse rapportane er bygde opp på. Det er Kina, ikkje (berre) Kina sitt kommunistparti, som blir negativt framstilt i britiske media.
Nokon kan hevde at britiske media har forstått Kina rett, at politikk er det som verkeleg tel, og at det meste av det den britiske ålmenta bør vite om Kina er negativt — sjølv om det, sjølv om vi aksepterer det, ikkje er opplagt kvifor det skal vere opp til mediekanalar å gjere den vurderinga. Ut frå mi eiga erfaring med Kina, vil eg avvise det og hevde at det er mykje meir ved Kina enn politikk, og at det er mange positive utviklingstrekk å rapportere saman med kritikken. Ein av dei sporadiske historiene som blir dekte i denne analysen, syner at det finst positive utviklingstrekk å rapportere; til dømes Financial Times si sak om BYD. Ubalansen mellom politikk, økonomi, samfunn og kultur i medierapporteringa tyder i det minste at lesarane av media ikkje får eit representativt bilete av Kina i dag
Det som ser ut til å skje, er at meir negative saker blir valt for større dekning, som diskutert i innleiinga til denne rapporten. Dette er til dels eit breiare trekk ved media som ikkje berre gjeld Kina, men då det gjeld internasjonale spørsmål, er det særleg eit trekk ved dekninga av land som blir vurdert som ‘fiendar’ eller ‘rivalar’, heller enn dei som er ‘vener’.
Som diskutert i innleiinga til denne artikkelen, er éin oppfatning blant mange journalistar at deira rolle er å rapportere om det negative, sjølv om andre tilnærmingar er mogleg. Målet med denne artikkelen er ikkje å delta i ein teoretisk debatt om kva som utgjer god journalistikk. Men vi kan observere at dekninga av Kina som er analysert i denne artikkelen, legg vekt på det negative, heller enn å gi eit balansert og nøyaktig bilete av korleis Kina er. Dette blir gjort gjennom val av tema og gjentaking av idear som normaliserer eit sterkt negativt bilete av Kina i dag.
Eit spørsmål som ofte blir reist i diskusjonar om vestlege media si dekning av Kina, er det avgrensa talet på journalistar som er basert i Fastlands-Kina sjølv. Talet har faktisk gått ned dei siste åra, på grunn av ei kombinasjon av faktorar: COVID-restriksjonar, større vanskar med å få visum, nokre gjengjeldingsundersøkingar knytt til nasjonal tryggleik (i tilfellet Australia, til dømes) og hets på nettet retta mot journalistar. Nokre journalistar valde også å forlate Hongkong etter innføringa av National Security Law i 2020. Taiwan har vore ein stor fordel, sidan fleire vestlege journalistar har flytta dit. Det burde vere sunn fornuft at det er vanskelegare å produsere god dekning av Kina frå utanfor Fastlands-Kina, men det er mindre klårt om å vere basert i Beijing eller Shanghai i seg sjølv fører til meir positiv dekning av landet: motdøme til dette, som allereie er nemnt i denne rapporten, er BBC sin John Sudworth (før han reiste til Taiwan) og The Economist sin Chaguan-spalte.
Det er tydelege politiske implikasjonar. Negativ mediedekning av Kina forsterkar og bidreg til utbreidd negative syn på Kina i Storbritannia. Dette gjer ein hauk-aktig [hawkish] eller meir kritisk politikk overfor Kina meir sannsynleg, i tråd med interessene til lobbyistar og politikarar både innanfor og utanfor regjeringa som støttar den tilnærminga (i kontrast til det som er nemnt ovanfor i diskusjonen om tidlegare studiar, der den negative medietonen var mindre dominerande under den ‘gylne æraen’ i bilaterale relasjonar). Tilhøvet mellom media og politiske dagsordenar er iterativt, og vi kan sjå at mediekommentarar og rapportar blir brukt til å fremje politiske spørsmål og setje dagsordenen. Eit godt eksempel rundt 2020 var spørsmålet om Huawei sitt nærvær i Storbritannia. Nyare eksempel kan vere den jamne straumen av medieartiklar om kinesisk industriell nærvær i forsyningskjedene til Internet of Thing, eller påståtte risikoar ved bruk av overvakingskamera laga i Kina, eller kampanjen mot TikTok, som har leia til at det er forbode på regjerings-einingar. I mange av desse tilfella fyl medierapporteringa informasjon delt av lobbygrupper eller anonyme tenestemenn, med lite kritisk refleksjon eller etterforsking.
Den nærast totale mangelen på positiv dekning av Kina i britiske media stenger ytterlegare moglegheitene for å argumentere for at politikken bør reflektere moglegheiter frå samhandling med Kina. Overton-vindauget for Kina-politikk tillèt ikkje positiv dekning av landet for augneblinken. Andre har kommentert dette — til dømes sa Daniel Bell: ‘Det er nesten universell semje i Vesten om at Kina blir styrt av ein ond regjering som er dårleg for sitt eige folk og farleg for folk i andre land. Det er ekstremt vanskeleg å publisere synspunkt som argumenterer for noko anna’, og heldt fram: ‘Folkemeining gjer det nesten umogleg å publisere kommentarar som gir eit balansert bilete av kinesisk politikk i leiande vestlege mediekanalar’.
I det noverande politiske klimaet ser det ut til at dette er lite sannsynleg å endre seg. Som diskutert i starten av denne artikkelen, er den viktige lærdommen at ansvarlege politikarar og dei som tek avgjersler må forstå at bilete av Kina dei får frå media er unøyaktig og ufullstendig. Kort sagt, mediedekninga og den breiare offentlege debatten om Kina i Storbritannia i dag reflekterer ikkje den komplekse røynda i Kina og stenger av rom for djupare forståing eller balansert debatt om dette avgjerande landet.
Les den fullstendige versjonen av rapporten her.
Dr Tim Summers er Assistant Professor ved the Centre for China Studies, The Chinese University of Hong Kong og affiliert med the Lau China Institute, King’s College, London. Forskinga hans dekkje internasjonale relasjonar og politisk økonomi I dagens Kina. Nylege publikasjonar inkluderer China’s Hong Kong: The Politics of a Global City (second edition, 2021), China’s Regions in an Era of Globalisation (Routledge, 2018) and journalartiklar om Belte-vei-initiativet, Kina sine maritime disputtar, UK-Kina-relasjonar og Hong Kong.
Artikkel henta frå: https://johnmenadue.com/shaping-the-policy-debate-how-does-the-british-media-present-china/