Israel gjer seg skuldig i folkemord på Gazastripa: Det førtiande nyhendebrevet (2025)
av Vijay Prashad
7. oktober 2025 markerer toårsdagen for Israel sitt pågåande folkemord i Gaza. Minst 66 000 palestinarar har blitt drepne i Gaza i denne perioden – 30 av kvar 1 000 innbyggjarar.
Kjære vener,
Helsing frå skrivebordet til Tricontinental: Institute for Social Research.
7. oktober 2025 markerer toårsdagen for Israel sitt pågåande folkemord i Gaza. Verdshelseorganisasjonen (WHO) si dataside over palestinske tapstal, som jamleg vert oppdatert med tal frå det palestinske helsedepartementet og FN-organ, viser at kring 66 000 palestinarar er drepne i Gaza dei siste to åra – 30 av kvar 1 000 som budde der. (Desse tala kan likevel vere for låge, ettersom departementet ofte har innrømt at det ikkje har kapasitet til å halda oversikt over alle dødsfall, og ikkje veit kor mange som ligg gravlagde under ruinane.)
FN sitt barnefond UNICEF reknar at 50 000 palestinske born er drepne eller skadde. Som Edouard Beigbeder, UNICEF sin regionsdirektør for Midtausten og Nord-Afrika og veteran i organisasjonen gjennom tjue år, sa:
Desse barna – liv som aldri skulle bli reduserte til tal – er no del av ei lang, vond rekkje av ufatteleg grusame hendingar: grove overgrep mot barn, blokade av naudhjelp, svolt, tvungen fordriving, øydelegging av sjukehus, vassystem, skular og heimar. I røynda: øydelegginga av sjølve livet i Gaza.
Beigbeder sitt fråsegn byggjer på ei vurdering av utviklinga dei siste to åra. Allereie året før sa Philippe Lazzarini, generalkommissær for FN sitt palestinske flyktningorgan UNRWA, at kvar dag mista ti barn eitt eller begge bein som følgje av Israel si bombing. Nokre månader seinare fortalde Lisa Doughten frå FN sitt kontor for samordning av humanitære saker (OCHA) FN sitt tryggingsråd at «Gaza husar den største gruppa barn med amputasjonar i moderne historie». Desse historiene fekk lita eller inga merksemd i dei store nyhendemedia.
FN stadfestar folkemord
16. september publiserte FNs uavhengige internasjonale granskingkommisjon for dei okkuperte palestinske områda ein 72-siders rapport full av fakta, som konkluderte med at ein på «rimelege grunnlag» kan slå fast at den israelske regjeringa, høgare embetsmenn og militæret har utført og held fram med å utføre handlingar (actus reus) som oppfyller vilkåra for folkemord, med den tilsvarande intensjonen om å gjera det (mens rea). Denne konklusjonen går mykje lenger enn Den internasjonale domstolen sin konklusjon frå januar 2025, som fann «truverdige bevis» for folkemord. Kommisjonen vert leia av Navi Pillay, tidlegare dommar i Høgsterett i Sør-Afrika og ved Den internasjonale straffedomstolen, og FNs menneskerettskommissær frå 2008 til 2014. Ho sa tydeleg i pressemeldinga etter rapporten: Kommisjonen finn at Israel er ansvarleg for folkemord i Gaza. Det er klårt at det ligg ei intensjon bak om å øydeleggje det palestinske folket i Gaza gjennom handlingar som oppfyller kriteria i Folkemordkonvensjonen.
Det er ikkje naudsynt å argumentere vidare. Dette er dei sterkaste orda som kan nyttast.
Fire generasjonar i eksil
I midten av september vitja eg palestinske flyktningleirar i Libanon, der stemninga vekslar mellom motløyse og motstandskraft. Minst fire generasjonar palestinarar bur i tre av dei største leirane: Ain al-Hilweh (grunnlagd i Saida i 1948 av Raude Kross), Shatila (grunnlagd i Beirut i 1949) og Mar Elias (grunnlagd i Beirut i 1952).
Den første generasjonen, Nakba-generasjonen, kom som barn eller unge vaksne frå det som no er Nord-Israel i 1948.
Den andre generasjonen vart fødd i leirane og vart kjernen i den væpna motstanden kjent som fedayeen i organisasjonar som Fatah (1957), PLO (1964) og PFLP (1967).
Den tredje generasjonen, fødd på 1970- og 80-talet, vaks opp under Israel sin okkupasjon av Libanon (1982-2000) og vart politisk forma under den første og andre intifadaen. Mange av dei gjekk inn i Islamsk Jihad (1981) og Hamas (1987).
Den fjerde generasjonen, fødd på 1990-talet og seinare, har vakse opp med stadig mindre håp og veksande sinne.
Desse fire generasjonane har levd i leirar sidan 1948, langt frå heimane sine, medan dei ser sørover mot Palestina og ventar på å få nytte retten til å vende tilbake, slik FN-resolusjon 194 fastsette i desember 1948.
I leirane på Vestbreidda, i Jordan og i Libanon er kjensla av sinne og håpløyse overveldande. Palestinarane der ser bileta frå Gaza, den totale øydelegginga, det pågåande folkemordet. Dei kjenner seg makteslause. Mange har eit brennande ynskje om å gripe til våpen for å forsvare folket i Gaza, men det er umogleg. Dei kjenner seg håna av Israel, der drap på barn skjer utan hemningar.
Nokre unge i Shatila viste meg ein video som sirkulerer på nettet: ein kinesisk professor, Dr. Yan Xuetong frå Tsinghua-universitetet, i ordskifte med den israelske offiseren oberst Elad Shoshan under Xiangshan Forum i Beijing i september 2025.
Når Shoshan prøvde å forsvare folkemordet, braut Dr. Yan inn og sa: «Dykkar regjering har ingen legitimitet [eller] rett til å definere kva som er fakta.» Då Shoshan byrja å snakke om «terrorisme», avbraut Yan han med å seie: «Det er for mykje propaganda. Ingen trur på det – bortsett frå nokre få israelarar.»
Sinneutbrotet hans trefte noko i dei unge palestinarane; dei såg sitt eige raseri og si eiga overtyding spegla i orda hans. Dei har ikkje tid til ordkløyving. Dei vil at valdshandlingane skal ta slutt, og at Palestina skal vere fritt.
Musikk mot dronane
I Gaza by, på Midan al-Jundi al-Majhool (Den ukjende soldatens plass), svevar tonar gjennom lufta. Ahmed Abu Amsha, musikklærar ved Edward Said-konservatoriet for musikk – fordriven minst tolv gonger under folkemordet – samlar barn i ei gruppe han kallar Gaza Birds Singing.
Omgitt av dronelyd tok dei den konstante summinga og gjorde ho til sitt eige bakteppe – ein lydverden der gitar og song dannar harmoniar kring dronen.
Ein av dei mest kjende songane deira er Sheel sheel ya Jamali («Ber, ber, å kamelen min»), ein tradisjonell palestinsk song:
Ber, ber, å kamelen min,
Ber børa i Guds namn.
Martyren sitt blod luktar kardemomme,
Å natt, gjev veg for morgonen.
Ve, ve over tyrannen,
Guds dom skal falla.
Ingen skugge kan gøyme stjernene –
Eg ropar for han.
Me må styrte tyrannen.
Venleg helsing, Vijay
Frå: https://thetricontinental.org/newsletterissue/palestine-genocide-second-anniversary/