Jean-Marie Le Pen: Livet og døden til ein nazist
av John Mullen
Jean-Marie Le Pen, den mest innflytelsesrike franske fascistleiaren sidan andre verdskrig, døydde tysdag 7. januar. Same kveld samla unge menneskje seg i Paris, Lyon og Marseille for å feire, medan dei ropte «Bonne Année et Bonne Santé: Jean-Marie est décédé!» (Godt nyttår! God helse til dykk! Jean-Marie har gått bort!). Den ekstreme innanriksministeren, Bruno Retailleau, fordømde jubelen som «skammeleg». Samstundes publiserer pressa samlingar av familiebilete av Le Pen, og president Macron uttrykte offisielt sine kondolansar til Le Pen-familien. Statsminister François Bayrou heidra Le Pen for å vere ein «kjempar», sjølv om han anerkjente grunnleggande usemje med han. Jordan Bardella, leiaren for den fascistiske organisasjonen Nasjonal Samling, erklærte at Jean-Marie Le Pen «alltid tente Frankrike og forsvarte hennar identitet og suverenitet».
På den radikale venstresida skreiv Jean-Luc Mélenchon frå La France Insoumise: «Kampen mot denne mannen er over. Kampen mot hat, rasisme, islamofobi og antisemittisme, som han spreidde, fortset.» Den kommunistiske dagsavisa L’Humanité hadde på framsida 8. januar overskrifta «Hat var hans varemerke» saman med eit bilete av ein tyskprodusert hærkniv med Le Pen sitt namn inngravert – kniven som vart funnen i eit hus der aktivisten Ahmed Moulay vart torturert og drepen under Algerie-krigen i 1957. Manon Aubry, ein EU-parlamentarikar frå La France Insoumise, omtalte dødsfallet som «ein notorisk rasist og antisemitt», medan Philippe Poutou frå Det Nye Antikapitalistpartiet fryda seg over denne «gode nyheita: døden til ein rasist, ein kolonialist, ein fascist, ein torturist, ein mordar og ein homofob».
Ein livslang nazist
Jean-Marie Le Pen vende seg til fascismen i ung alder. På universitetet i Paris på slutten av 1940-talet selde han avisa til dei høgreekstreme monarkistane i Action Française, eit tidsskrift redigert av Xavier Vallat, som hadde vore «kommissær for jødesaker» under Vichy-regimet. Le Pen vart først vald som parlamentsmedlem for den høgrepopulistiske Poujadist-rørsla då han var 27, på 1950-talet. På 1960-talet, då krigen mot Algerie reiv Frankrike i stykke, var han i hæren, der han kjempa mot algerisk sjølvstende. Han deltok spesielt i tortur av fangar og hevda alltid at kolonisering var positivt. Han tilga aldri De Gaulle for til slutt å ha akseptert algerisk sjølvstende.
På 1960-talet, då han var politisk isolert, heldt han likevel ved like den fascistiske tradisjonen. Han oppretta eit selskap som spelte inn og gav ut høgreekstreme talar og songar. Ei av platene, med songar og talar frå Det tredje riket, forklarte på omslaget: «Dette er songane frå den tyske revolusjonen … Adolf Hitlers maktovertaking og nasjonalsosialismens framvekst var prega av ein mektig folkerørsle, populær og demokratisk, som sigra gjennom regelmessige val. Dette er forhold som ofte blir gløymde.»
På 1970-talet lukkast Le Pen i å samle restane av den splitta ytterleggåande høgresida og grunnla Nasjonal Front. Partiet gjorde ei rekkje strategiske endringar: Den nazistiske kjernen skulle skjulast, valkamp skulle prioriterast framfor gatekamp, antisemittisme vart lagt på is, medan rasisme mot arabarar og islamofobi vart hovudfokus. Rasistiske teoriar om biologisk hierarki vart erstatta med ein diskurs om «ucompatible» kulturar og ein «sivilisasjonskrig».
Gjennomslag for fascismen
Den 21. april 2002 skapte Le Pen det største politiske jordskjelvet i Frankrike på førti år ved å kome vidare til andre runde i presidentvalet. Titusenvis protesterte heile natta i byar over heile Frankrike, og ti dagar seinare, 1. mai, demonstrerte over ein million mot fascistane. Le Pen tapte lett i andre runde og fekk under 18 % av røystene. Likevel markerte dette eit gjennombrot som akselererte fascismens framgang og respektabilitet.
Sidan Marine Le Pen tok over som leiar for Nasjonal Front i 2011, har partiet gjennomført ein systematisk «bilet-rehabilitering». Nazi-lenka har vorte skjult, Marine Le Pen har kasta ut sin eigen far frå partiet og markert ein meir respektabel profil. Men partiet, no under namnet Nasjonal Samling, er nærare makta enn nokon gong.
Le Pen sin død er ein anledning til å re-mobilisere mot fascismen. Det må forklarast at kampen mot fascistisk politikk framleis er kritisk viktig.
John Mullen er ein antikapitalistisk aktivist og medlem av Frankrike sin Insoumise Action Group i Paris. Nettside hans er randombolshevik.org
Henta frå: https://johnmullenagen.blogspot.com/2025/01/france-jean-marie-le-pen-life-and-death.html