Kerala har avskaffa ekstrem fattigdom: Det femtiande nyhendebrevet (2025)
Den indiske delstaten Kerala har utrydda ekstrem fattigdom gjennom klår offentleg politikk, desentralisert planlegging og leiarskapen til kooperativrørsla.
Kjære vener,
Helsing frå skrivebordet til Tricontinental: Institute for Social Research.
Den 1. november 2025 vart den sørvestindiske delstaten Kerala – heimen til 34 millionar menneske – erklært fri for ekstrem fattigdom av statsminister Pinarayi Vijayan. Kerala er ein av få stader i verda som har utrydda ekstrem fattigdom, etter Kina, som i 2022 kunngjorde at dei hadde utrydda ekstrem fattigdom nasjonalt.
Kerala sin prestasjon er viktig av to grunnar. Fyrst, i eit land der hundrevis av millionar menneske enno lev i fattigdom, er Kerala den eine av India sine tjueåtte delstatar og åtte unionsterritorium som har overvunne ekstrem fattigdom. For det andre vert Kerala styrt av den kommunistleia Venstre-demokratiske fronten (LDF) og vert difor rutinemessig nekta støtte frå den sentrale regjeringa leia av det høgreorienterte Bharatiya Janata-partiet (Det indiske folkepartiet).
Kerala sitt Athidaridrya Nirmarjana Paripaadi (Projekt for utrydding av ekstrem fattigdom, eller EPEP) var bygd på tiår med arbeidar- og bondekamp, som skapte sterke offentlege institusjonar og masseorganisasjonar, og arbeidet til fleire venstrestyringar. EPEP vart lansert av Vijayan — ein leiar i Det indiske kommunistpartiet (marxistisk) — under det fyrste kabinettmøtet til den andre LDF-regjeringa leia av han i mai 2021. Etter ein grundig, kriteriebasert prosess fokusert på heimar sin tilgang til arbeid, mat, helse og bustad, identifiserte regjeringa 64 006 familiar (eller 103 099 enkeltpersonar) som ekstremt fattige. For å gjennomføre denne undersøkinga nytta regjeringa om lag 400 000 teljarar — inkludert offentleg tilsette, medlemmar av kooperativ og medlemmar av masseorganisasjonane til venstrepartia – for å identifisere dei unike problem som fattige familiar stod andsynes. Desse teljarane skapte skreddarsydde planar for kvar familie — frå å sikre rettar og tilgang til offentlege tenester til å få bustad, helsetenester og livsopphaldsstøtte — for å byggje styrken deira i kampen mot fattigdom. Rolla til kooperativrørsla var grunnleggjande i denne kampanjen. Planleggingsprosessen for fattigdomsutrydding ville ikkje vore mogeleg utan rolla til det lokale sjølvstyresystemet, ein fylgje av den vellukka desentraliseringa av makt i Kerala. I det dette nyhendebrevet kjem ut, er Kerala midt i nye lokale val.
I laupet av dei siste åra har Tricontinental: Institute for Social Research jobba tett saman med Uralungal Labour Contract Cooperative Society (UL) Research Centre for å byggja kunnskap om kooperativrørsla i Kerala. Vi er stolte over å kunngjera vår felles studie The Cooperative Movement in Kerala, India innan ein månad etter at Kerala erklærte at dei hadde utrydda ekstrem fattigdom. Studien vår skildrar seks ulike kooperativ, med essay skrive av forskarar som har jobba tett med dei. Eitt essay fokuserer på Kudumbashree, eit kvinneleg kooperativ med nesten fem millionar medlemmar, som spela ei stor rolle i gjennomføringa av EPEP.
Kerala sin fyrste demokratiske regjering, som kom til makta i 1957, var leia av kommunistar. Ho byrja umiddelbart å gjennomføra eit program for jordreform, inkludert jordrefordeling, og å utvide universelle fellesgode som offentleg utdanning, helsetenester, bustad og bibliotek. Denne demokratiseringa av landskapet på landsbygda, kombinert med vedvarande sosial mobilisering, akselererte reisa til Kerala sine millionar mot sosiale indikatorar som er eit under for verda: nesten total lese- og skrivekyndigheit, svært lågt spedbarns- og mødredøyelegheit, høg forventa levealder og nokre av dei høgaste utviklingstala i India. Desse investeringane, bygde opp over tiår, skapte vilkåra for fattigdomsutrydding lenge før dei målretta programma dukka opp. Kommunistleiande koalisjonar har styrt Kerala frå 1957–1959, 1967–1969, 1980–1981, 1987–1991, 1996–2001, 2006–2011 og 2016 til i dag. Sjølv då venstresida ikkje var ved makta, sikra sosial mobilisering frå venstresida at høgreregjeringar ikkje kunne reversere desse framstega fullstendig.
Kadambari (Unge sosialistiske kunstnarar), Dinesh Beedi’s Read Aloud Programme, 2025.
Med veksten til den nyliberale gjeld-og innsparingmodellen på 1990-talet, auka presset på LDF-regjeringa for å reversere nokre av desse prosjekta og innføre privatisering. Likevel valde LDF ein annan veg. Gjennom the People’s Plan Campaign for Decentralised Planning, lansert i 1996, overførte regjeringa 40% av staten sine utgifter til lokale styresmakter og baud lokalsamfunna identifisera behov, utforme program og tilordna budsjett for utviklingsprosjekt. I staden for å utvikle ein one-size-fits-all-plan for utvikling og fattigdomslindring, bygde folket i Kerala lokalt planar og kontekstspesifikke prosjekt som fokuserte på frigjeringa av utnytta og marginaliserte samfunn, inkludert adivasiar, dalitar og kystsamfunn. Kampanjen etablerte ein kultur av demokratisert sosialpolitikk og nærde eit tett nettverk av offentlege institusjonar og kooperativ – alt saman avgjerande for EPEP.
Då han kunngjorde slutten på ekstrem fattigdom i Kerala, presenterte statsminister Vijayan EPEP som eit framhald av denne lange stigen. Han framheva fleire initiativ som hadde bana veg for programmet, inkludert universialiseringa av det offentlege distribusjonssystemet, som gjev subsidiert mat og drivstoff, og langvarige innsatsar for å utrydde jordløyse og heimløyse, inkludert LIFE-misjonen, som har gjeve heimar til godt over 400 000 familiar over heile delstaten. Til desse kan vi leggja andre søyler i Kerala sin modell – statlege ordningar som har utvida offentleg helseteneste, matdistribusjon, utdanningsstøtte og arbeidsmogelegheiter, og sjølvsagt kooperativa. Saman har desse initiativa forandra samfunnslivet i Kerala og styrka karakteren til venstrerørsla der.
Abhinav VK Satheesh (Unge sosialistiske kunstnarar), Workers from Kerala’s Cooperatives, 2025.
Vår studie med UL Research Centre gjev eit innblikk inn i dei ulike kooperativa som har spelt ei nøkkelrolle i demokratiseringa av Kerala sin økonomi. Danna i 1998 som ein del av delstaten sin misjon for fattigdomsutrydding, er Kudumbashree, som tyder ‘familien sin velstand’ på malayalam, no det største nettverket for kvinneleg gjensidig hjelp i verda. Det er bygd rundt ei transformative idé: Dersom kvinner på heim- og samfunnsnivå byggjer sjølvtilliten og kapasiteten sin til å vurdere det økonomiske livet, kan utviklinga flyttast frå patriarkalske institusjonar mot arbeidarkvinner sine behov. Kollektiv gardar, fellesskapskjøkken, kooperative initiativ for ferdigheitsutvikling og andre former for felles verksemder har gjort at kvinnene i Kudumbashree har kunna auka inntektene sine og byggje makt både i det offentlege og private livet. Vekta som Kudumbashree legg på solidaritet heller enn konkurranse, og på kollektivt heller enn individuelt entreprenørskap, skil organisasjonen frå marknadsfokuserte strategiar for fattigdomsbekjemping. Nyleg kunngjorde regjeringa i Kerala eit tryggleiksopplegg for kvinner, grunna i at ein må anerkjenna verdien av ulønna husarbeid. Kvalifiserte kvinner mellom 35 og 60 år vil motta 1000 rupi i månaden. Eit slikt tiltak er ein del av det samla forsøket på å forvandla patriarkalske eigedomstilhøve i Kerala.
Kudumbashree er ein del av eit større økosystem av kooperativ som held fram kampen mot fattigdom i Kerala. Samla er desse tiltaka kraftfulle døme på korleis, etter Marx sine ord, ‘lønna arbeid berre er ei kortvarig og underlegen form, førtundra til å forsvinna føre det assosierte arbeidet som plystrar sin tunge med ein viljug hand, eit kvikt hovud og eit hjarte fullt av glede’. Dei syner at kooperativ ikkje berre er tryggingsnett for dei fattige, men også reiskapar for demokratisk planlegging, teknologisk framsteg og sosial verdigheit.
Desse inkluderer:
Uralungal kooperative forbund for arbeidskontraktar (UL). Grunnlagt i 1925 i Nord-Kerala som eit gjensidig hjelpesamfunn for bygningsarbeidarar som møtte kastebasert utestenging, har UL vokse til å bli eitt av dei største arbeidarkooperativa i Asia, med titusenvis av tilsette i store infrastrukturprosjekt. Det syner korleis arbeidarstyrte verksemder kan levere komplekse offentlege arbeid samstundes som dei utvidar sosial tryggleik og kollektiv velferd for arbeidarane sine og lokalsamfunnet rundt.
Kerala sitt nettverk av kreditkooperativ. Meir enn fire tusen kreditkooperativ, med titals millionar av hovudsakleg arbeidarklasse- og margialiserte medlemmar, opererer som ‘folkebankar’ som når område som privat finans ikkje vil. Ved å verne låntakarar mot pengelånarar, forankra jordreform og mobilisering av lokal sparing – også under flaumkatastrofen i 2018 og COVID-19-pandemien – utgjer dei den økonomiske ryggraden for fattigdomsutrydding.
Det sentrale kooperative forbundet for Kerala Dinesh Beedi arbeidarar. Skipa i 1969 etter at privateigarar av beedi-fabrikkar (ei tynn, handrulla sigarett) stengde arbeidsplassane sine heller enn å innføra nye arbeidarvernreglar, vart Dinesh Beedi raskt den leiande beedi-produsenten i Sør-India. Det sikra høgare løn, sosial tryggleik og eit rikt kulturliv for medlemmene sine, og dei diversifiserte seinare bort frå tobakk for å bevara arbeidsplassar i sosialt nyttig produksjon.
Sahya kooperative tefabrikk. I Idukkis fjellbygd nytta små te-produsentar og jordbruksarbeidarar den 15 000 medlemmar store Thankamany Service Cooperative Bank til å etablera sin eigen fabrikk i 2017 og bryta laus frå ‘Big Tea’-monopola. Ved å prosessere 15 000 kilogram blad om dagen og tilsetje meir enn 150 arbeidarar, sikrar Sahya betre prisar for rundt 3 500 bønder og viser korleis småprodusentar kan flytte seg opp i verdikjeda og forsvare verdige levekår.
Udayapuram kooperative forbund for arbeidskontraktar. I Kodom Belur, ei avsidesliggande panchayat (kommune) i Kasaragod, organiserte landsbyggfolk som møtte føydalt godseigarvelde, korrupte tjenestemenn og rovlystne entreprenørar eit arbeidskooperativ i 1997. Frå berre litt over to hundre medlemmar har det vakse til nesten tre tusen arbeidar-medlemmar, inkludert mange Adivasi (urfolk), som no utfører offentlege arbeid på transparente, rettferdige vilkår og sjølv forma lokale utviklingsprioritetar.
Samla syner desse kooperativa – saman med Kudumbashree – kva som vert mogleg då statleg politikk, sosial reform og organiserte arbeidarar møtast. Dei gjer meir enn å dempa marknadsslag. Dei omorganiserer produksjonen rundt menneskelege behov, fordjupar demokratiet på arbeidsplassen og i landsbyen, og tilbyr eit levande glimt av assosiert arbeid i praksis – av mogleg kommunisme – sjølv under dei harde vilkåra i samtida si kapitalisme som gjer at program som EPEP er naudsynte.
Historia om fattigdomsutrydding i Kerala er ikkje utan utfordringar. Delstaten er framleis ein del av Den indiske unionen og er difor sårbar for dei skiftande politikklina frå den høgrestyrte regjeringa i New Delhi. Som mange delar av den globale Sør står Kerala sin ungdom framfor høg arbeidsløyse og migrerer ofte til Persiabukta og andre delar av verda for arbeid. Forsøk på å byggje nye, kvalitetsfokuserte produktivkrefter som kunne latt delstaten hoppa over utdaterte industriar, vert halde attende av avgrensa tilgang til skatteinntekter som vert innkrevde frå delstaten av sentralregjeringa. Likevel pågår det forsøk på å overvinne desse avgrensingane og byggje eit meir robust vekstparadigme for Kerala.
I februar 2021 kunngjorde president Xi Jingpin at nesten 99 millionar kinesiske menneske hadde lyfta seg ut av ekstrem fattigdom, dei siste fattige i landet. Landet med 1,4 milliardar innbyggjarar oppnådde dette eit tiår før tidsfristen til Dei sameinte nasjonane sine berekraftsmål for 2030. Kerala nådde målet sitt eitt år før venta. Vietnam, eit anna land nær dette målet, planar å utrydda ekstrem fattigdom innan 2030. Det er ikkje noko under at alle desse prosjekta er leia av kommunistparti, der engasjementet for menneskeleg fridrivning driv dei til å sikra at kvart menneske kan leva eit verdig liv. Utrydding av fattigdom er ikkje noko mål i seg sjølv, men ein del av den lange reisa mot menneskeleg frigjering – det er eit levande samfunnsprosjekt, ikkje ein sjekkliste som skal kryssast av. Som Kwame Nkrumah sa: ‘alltid framover, aldri attende’.
Venleg helsing,
Vijay
Av Vijay Prashad, 11. desember 2025, henta frå: https://thetricontinental.org/newsletterissue/kerala-extreme-poverty/