Myten om vesten sin internasjonale regelbaserte orden
Av Ian Sinclair
Ein oversett påverknad frå dei ville og farlege fyrste månadane i den andre Trump-administrasjonen er korleis det har forsterka den allereie påfallande hjernerota som er synleg hjå mange liberale.
Eg tenkjer spesielt på dei mange artiklane og nyhenderapportane som vart paniske over trugsmålet president Trump (og president Putin) utgjer for den “internasjonale regelbaserte orden som har eksistert sidan krigen,” slik Guardian-journalisten Peter Beaumont åtvara sist månad.
Dei som leitar etter ei definisjon kan finne ho i den nye artikkelen skrive av medlemmar av Underhuset sin eining for utanlandske tilhøve [International Affairs Unit], inkludert Dr. Jonathan Leader Maynard, ein seniorførelesar i internasjonal politikk ved King's College London.
“Sidan slutten av den andre verdskrigen har Storbritannia og deira allierte støtta ei ‘regelbasert internasjonal orden,’ definert som eit samanbunde sett av internasjonale organisasjonar, lover, reguleringar og delte normer,” noterer forfattarane.
Beaumont siterer ei slik norm innskrive i FN-traktaten: “Alle medlemmer skal avstå frå trugsmål eller nytting av makt mot territoriale integriteten eller politiske uavhengnad til nokon stat.”
Medan det har vore ei auke i nyttinga over dei siste vekene, noterte Mark Curtis i 2020 at “termen blei nemnd i 339 presseartiklar i dei siste fem åra” med Storbritannia “vert rekna som ein invariabel støttespiller for denne ordenen, medan dei som vert rekna som motstandarar av britiske regjeringa, slik som Russland og Iran, vert presentert i pressen som utfordrarar.”
Når, kan du spekulere, har den vestleg-støtta “regelbaserte internasjonale orden” verka?
Har det vore sidan oktober 2023, då USA og Storbritannia har rusta og støtta Israel som utfører det som Amnesty International og Human Rights Watch begge kallar eit “folkemord” i Gaza?
Var det i 2003, då USA og Storbritannia ulovleg og aggressivt invaderte Irak, noko som førte til omlag 500.000 daude irakske menn, kvinner og barn, ifølge ei 2013 PLOS Medicine-tidskriftstudie, medan over 4,2 millionar menneskje flykta innan 2007, ifølge FN sin flyktningorganisasjon?
Var det i 1980- og 1990-åra, då NATO-medlem Tyrkia, rusta av USA, føre krig mot kurdarane, som førte til at 3.000 landsbyar nærast blei “fjerna frå kartet” og omlag 380.000 kurder flykta, noko eit 2005 Human Rights Watch-rapport noterte?
Var det i 1970- og 1980-åra, då USA støtta Operasjon Condor, ei kampanje med politisk represjon av høgrevridde diktaturar i Sør-Amerika? Ifylgje US-journalisten John Dinges var USA i ei “intim omfamning av massemorderar som leia torturleir, likdumpar, og krematorium.”
Mot slutten av den kalde krigen, noterer Professor Greg Grandin frå Yale University, “trente, finansierte, utrusta og oppmuntra Washington latinoamerikanske sikkerheitsstyrkar som hadde utført ei rekkje blodige terroråtak — hundre tusen drepte, like mange torturte, millionar drivne i eksil.”
Menneskerettsbrota var så store at Professor John Coatsworth skriv i The Cambridge History of the Cold War at frå 1960 til “Sovjetunionen sitt fall i 1990, overgjekk tala av politiske fanger, torturte og avrettingar av ikkje-valdelege politiske dissidentar i Latin-Amerika dei i Sovjetunionen og dei Aust-europeiske satellittstatane.”
Var det i 1960-åra, då USA og Storbritannia la til rette for massedrap utført av indonesiske armé, leia av General Suharto, av kanskje 500.000 indonesiarar?
Var det i 1950-åra, då USA kasta demokratisk valde leiarar i Guatemala og Iran, medan Storbritannia sette hundre tusen kenyanar i interneringsleir og “landsbyar med piggtråd” der dei held ut tvungen arbeid, svolt, tortur og sjukdom som drepte ti tusen, ifølge Harvard Professor Caroline Elkins?
Meir generelt, i sin oppsummering av fagfellevurdert forsking publisert i fjor, noterer Dr. Jason Hickel på sin Substack at: “USA intervenerte i framande val i minst 128 gongar mellom 1946 og 2014, vanlegvis for å hindre venstrevridde partiar frå å danne ei regjering eller halde på makta”.
Medan dei gode intensjonane til Vesten vert teke for gjeve av forblinda medlemmar av den intellektuelle klassen i USA og Storbritannia, har nokre USA-offisielle vore meir ærlege.
“Vi har omtrent 60 prosent av verdas rikdom, men berre 6,3 prosent av befolkninga,” noterte George Kennan, då director of policy planning ved U.S. State Department, i 1948.
I denne situasjonen kan vi ikkje unngå å vere objekt for misunning og misnøye. Vår røynlege oppgåve i den komande perioden er å utvikle eit mønster av forhold som vil late oss halda denne posisjonen av dis disproporsjonalitet... For å gjere dette, må vi av med alle kjensler og dagdrøyming... Vi bør slutta å snakke om vage og... urealistiske mål som menneskerettar, heving av levestandardar, og demokratisering. Den dagen er ikkje langt unna då vi må handle i beinveges maktomgrep [straight power concepts]. Jo mindre vi er da overbyrda av idealistiske slagord, jo betre.
Likeins har CIA-varslar Philip Agee notert:
I CIA brydde vi oss ikkje ferten om demokrati. Det var greitt om ein regjering vart vald og ville samarbeide med oss. Men om ho ikkje gjorde det, så tydde demokrati ingenting for oss.
Kva er det som skjer her? Om, som Morning Star nyleg noterte, “regelbaserte orden” aldri eigentleg har eksistert, kvifor trur så mange journalistar, kommentatorar og akademikarar på dette? Korleis kan omtalte respektable folk ikkje berre ta litt feil, men så feil at forståinga av verda er den fullstendige motsatsen til røynda?
Er det berre rasisme? Som eksempla over tyder, har daudeleg vestleg skjult makt og militærmakt mest retta mot makteslause ikkje-kvite folk som bur i Det globale sør — det Curtis kallar “unpeople” — “dei som vert sett som verdilause, ubrukelege i jakta på makt og kommersiell vinning... den moderne ekvivalenten av ‘ville’ frå den koloniale perioden.”
Eller er det eit resultat av eliten sin utdanningsbakgrunn? Til dømes er tre av fire forfattarar av Underhuset sin artikkel utdanna frå Universitetet i Oxford. Som Noam Chomsky har poengtert, er det ofte dei mest utdanna som er dei mest indoktrinerte med den dominerande ideologien.
“Det er eit filtreringsystem, som byrjar i barnehage, og går heile vegen gjennom, og det fungerer ikkje 100 prosent, men det er ganske effektivt,” har Chomsky argumentert. “Det vert valde ut på lydnad og underordning.” Utfallet? “Gjennom historia er dei respektable intellektuelle i nesten kvart samfunn dei som skil seg ut ved konformisme og undergjevnad til dei som har makta.”
Utvilsamt har den forblinda, flokkementale åtferda til den intellektuelle klassen mange overlappande årsaker. Men det vi kan seie sikkert, er at om ein offentleg figur uproblematiske repeterer idéen om at Vesten har spelt ei nøkkelrolle i å halde ved like ei “regelbasert internasjonal orden” sidan den andre verdskrigen, so er dei anten er fullstendig uvitande om historia, eller so prøver dei å lure deg. Begge er djupt bekymringsfulle utsiktar.
Frå: https://morningstaronline.co.uk/article/myth-western-maintained-international-rules-based-order