Palestinarane vil forbli på palestinske land: Det trettande nyhendebrevet (2024)
Palestinarane vil forbli på palestinske land: Det trettande nyhendebrevet (2024)
Av Vijay Prashad
Jared Kushner sluttar seg til koret som oppmodar Israel til å utvide okkupasjonen sin til Gazastripa sitt strandområde gjennom tvungen fråflytting, men dersom historia er noko å dømme etter, vil palestinarane framleis bli verande.
Kjære vener,
Helsingar frå skrivebordet til Tricontinental: Institute for Social Research.
Den 15. februar 2024, sat Jared Kushner (Donald Trump sin svigerson og tidlegare seniorrådgjevar under hans presidentskap) ned for ein lang samtale med professor Tarek Masoud ved Harvard University. Under denne diskusjonen, snakka Kushner om ‘Gaza si strandlinjeeigedom’, som, han sa, kunne vere ‘svært verdifull’. ‘Om eg var Israel’, heldt han fram, ‘ville eg berre bulldosa noko i Negev [ørkenen], eg ville prøve å flytte folk [frå Gaza] dit… [Å] gå inn og fullføre jobben ville vere det rette trekket’.
Kushner sitt val av Negev, eller al-Naqab på arabisk, er interessant. Al-Naqab, som no ligg i sør-Israel, har lenge vore eit sted for spenning og konflikt. I september 2011, vedtok den israelske regjeringa lova om ordning av beduinbosetjing i Negev, ogso kjent som Prawer-Begin-planen, som kalla for utkøyring av 70 000 palestinske beduinar frå deira trettifem ‘ikkje-anerkjende’ landsbyar. Kushner rådar no Israel til ulovleg å flytte endå fleire palestinarar til al-Naqab, mange av dei vart opphavleg dytta til Gaza frå byar i delar av Palestina som no er innanfor Israel. Som Kushner kanskje veit, er både ei folkeflytting til al-Naqab og inntakinga av Gaza ulovleg i følgje artikkel 49 i Genève-konvensjonane frå 1949.
Tvungen fordrivingen som palestinske beduinar møtte i 2011, og som palestinarar i Gaza står overfor i dag, speglar den nøden som har vorte påført palestinarane sidan opprettinga av den israelske staten i 1948. Kvart år sidan 1976 har palestinarar over heile verda markert Landdagen den 30. mars, til minne om dei seks palestinarane som vart drepne under ein massemønstring for å kjempe mot eit forsøk frå den israelske staten på å eliminere palestinarar frå Galilea-regionen og gjennomføre Yihud Ha-Galil (Galileas jødisering). Det israelske regimet har sidan 1948 prøvd å anneksere heile Galilea og al-Naqab, men har møtt hard motstand frå palestinarar, inkludert palestinske beduinar. Israels vald har ikkje klart å skremme eller reinske regionen for etableringa av Stor-Israel (Eretz Yisrael Hashlema) frå Jordanelva til Middelhavet. Israel har ikkje lukkast i å nå sine mål. Det kan ikkje eliminere verken palestinarane eller beduinane. Drøymen om ein rein sionistisk stat er forgjeves.
Tvungen fordriving som den palestinske befolkninga i Nazareth møtte den 9. desember 1975, førte til at Tawfiq Zayyad frå Kommunistpartiet (Rakah) vart vald med 67 % av stemmene. Zayyad (1929–1994), ein høgt respektert poet, var kjend som ‘Den pålitelege’ (Abu el-Amin) for sin uavlatelege innsats med å skape ein samla front blant palestinarar i Galilea mot den israelske politikken om tvungen fordriving. På grunn av desse aktivitetane vart Zayyad arrestert ved fleire høve, men han veik ikkje. Zayyad vart med i Kommunistpartiet i 1948, vart leiar for Arabarbeidarane sitt fagforeiningskongress i Nazareth i 1952, leia partiet i heimbyen sin, vann ein plass i Knesset (det israelske parlamentet) i 1973 og vart deretter ordførar i byen sin i 1976 som kandidat for Det demokratiske fronten for fred og likeverd. Sigeren hans, som overraska det israelske etablissementet, vart hylla av palestinarar i Galilea, som hadde kjempa mot forsøka på å stela landet deira og heimane deira sidan 1948.
I 1975 kunngjorde dei israelske styresmaktene at dei ville ekspropriera 20 000 dunam (18 millionar kvadratmeter) arabisk jord, hovudsakleg i sentrale Galilea eller ‘Område 9’, noko som ville føre til utrydding av landsbyane Arraba, Deir Hanna og Sakhnin. Dette var ikkje nye planar. Frå 1956 skapte Israel byar for å fordriva arabiske landsbyar rundt Nazareth, som al-Bi’neh, Deir al-Asad og Nahef: først skapte dei Natzeret Illit (kjent som Nof Hagalil sidan 2019), og deretter, i 1964, skapte dei Karmiel1.
Då eg besøkte Nasaret i 2014, blei eg tatt med på ein tur rundt omkretsen av byen for å oppleve korleis dei nye jødiske busetjingane var designa for å kvele den gamle palestinske byen. Haneen Zoabi, som då var medlem av det palestinske partiet Knesset for Balad, fortalde meg om korleis Nasaret, der ho blei fødd, har, som Vestbreidda, gradvis blitt innklemma av ulovlege busetjingar, apartheidmuren, kontrollpunkt, og regelmessige angrep frå det israelske militæret.
Før den generelle streiken kunne komme i gang den 30. mars 1976, sendte det israelske regimet inn ein full kontingent av væpna militær og politi for å brutalt slå ned på ubevæpna palestinarar, skada hundrevis og drepte seks. Tawfiq Zayyad, som leia streiken, skreiv at det var ‘eit vendepunkt i kampen’, sidan det ‘forårsaka eit jordskjelv som rista staten frå ende til annen’. Det israelske regimet planla å ‘lære arabarane ei lekse’, skreiv Zayyad, men det ‘forårsaka ei reaksjon langt større i effekt enn sjølve streiken. Dette blei demonstrert ved gravferdene til martyrane som fall i streiken, som blei delteke av titusenvis av menneske’. Den dagen blei Landdagen, som no er ein del av kalenderen for kampen for palestinsk nasjonal sjølvbestemming.
Det israelske regimet blei ikkje avskrekka av offentleg opprør. Den 7. september 1976 publiserte den hebraiske avisa al-Hamishmar eit notat skrive av Yisrael Koenig, som hadde administrert Nord-distriktet, inkludert Nasaret. Koenig sitt gjennomgåande rasistiske notat kalla for at palestinsk land skulle bli anneksert på vegne av femtiåtte nye jødiske busetjingar og for at palestinarane skulle bli gjort til å arbeide gjennom dagen slik at dei ikkje ville ha tid til å tenke. Israels statsminister på den tida, Yitzhak Rabin, avviste ikkje notatet, som også detaljerte planar for jødiseringa av Galilea. Planane slutta aldri.
I 2005 bestemte den israelske regjeringa at visestatsministeren skulle administrere Galilea og al-Naqab. Shimon Peres, som heldt den stillinga, sa då at ‘utviklinga av Naqab og Galilea er det viktigaste sionistiske prosjektet i dei komande åra’. Regjeringa sette av 450 millionar dollar for å transformere desse to regionane til jødiske fleirtalsområde og utvise palestinarane, inkludert dei palestinske beduinane, frå dei. Det forblir planen.
Jared Kushner sine utsegner er lette å avvise som ein fantasi sidan dei inneheld ein grad av latterlegheit. Men å gjere det ville vere misleia: Kushner var arkitekten bak Trump sine Abraham-avtalar, som førte til normaliseringa av israelske forhold med Bahrain, Marokko, og Dei sameinte arabiske emirata. Han har ogso eit nært forhold til Israels statsminister Benjamin Netanyahu (som pleidde å overnatte i Kushner sitt barndomsrom i Livingston, New Jersey).
Al-Naqab er ein heit ørken, eit sted som forblir tynt befolka sjølv etter utdrivinga av mange av dei palestinske beduinane. Men Gaza har moglegheiter som ein sjøsideferiestad og som ein base for Israels utnytting av naturgassreservar i det austlege Middelhavet. Dette reknar for den vedvarande merksemda det har fått innanfor den sionistiske agendaen, representert i Kushner sin direkte utsegn. Men, om historia er nokon dommar, er det usannsynleg at palestinarane vil flytte frå Gaza til al-Naqab eller til og med Sinai-ørkenen. Dei vil kjempe. Dei vil bli verande.
I september 1965, etter at han returnerte til Palestina fra Moskva, skrev Tawfiq Zayyad diktet ‘Her vil vi forbli’. Det ble publisert året etter i Haifa av al-Ittihad Press sammen med hans klassiske ‘Jeg rister hånden din’, som ble satt til musikk av den egyptiske sangeren Sheikh Imam og memorert av palestinske barn over hele verden (‘hånden min blødde, og likevel ga jeg ikke opp’). Hendelsene i 1976 styrka Zayyads popularitet i Nazareth, der han forblei ordførar til sin død i 1994. Tragisk nok blei han drept i ei bilulykke då han returnerte fra Vestbredden, der han hadde gått for å ynskje Yasser Arafat velkommen til Palestina etter Oslo-avtalen. Når vi tenker på Land Day, og tenker på Gaza, her er kamerat Zayyads ‘Here We Will Remain’:
In Lidda, in Ramla, in the Galilee,
We shall remain,
Like a wall upon your chest,
And in your throat
Like a shard of glass,
A cactus thorn,
And in your eyes
A sandstorm.
We shall remain,
A wall upon your chest,
Clean dishes in your restaurants,
Serve drinks in your bars,
Sweep the floors of your kitchens
To snatch a bite for our children
From your blue fangs.
Here we shall remain,
Sing our songs.
Take to the angry streets,
Fill prisons with dignity.
In Lidda, in Ramla, in the Galilee,
We shall remain,
Guard the shade of the fig
And olive trees,
Ferment rebellion in our children
As yeast in the dough.
Hjarteleg,
Vijay
Frå https://thetricontinental.org/newsletterissue/land-day/