1. oktober 1949 kunngjorde leiaren for kommunistpartiet i Kina (CPC), Mao Zedong (1893–1976), opprettinga av Folkerepublikken Kina (PRC). Tre hundre tusen menneske samla seg på Tiananmen-plassen for å ynskje den nye regjeringa velkomen og for å helse på det nye leiarskapet. Etter at Mao gjorde si fyrste kunngjering, heiste han det nye flagget til PRC, og dinest gjennomgjekk militærleiar Zhu De styrkane til Folket si frigjeringshær. Liknande feiringar blei haldne i andre delar av Kina. Grunnloven til PRC avslutta eit hundreår med fornedring frå imperialistane (som byrja med den fyrste anglo-opiumkrigen i 1839) og den lange andre verdskrigen (som byrja med den japanske invasjonen av Manchuria i 1931). Ti dagar før, på det fyrste plenumsmøtet til den kinesiske folk sin politiske konsultative konferanse, sa Mao: “Vi er alle overtydde om at vårt arbeid vil verte nedteikna i historia som ei demonstrasjon av at det kinesiske folket, som utgjer ein fjerdedel av menneskedomen, no har reist seg.”
Orda i namnet til den nye staten, PRC, er viktige: folk og republikk. Ordet republikk markerte fullføringa av revolusjonen i 1911 som avslutta Qing-dynastiet (1644–1911) og som innførte ei form for post-monarkisk suverenitet. Kinesisk republikanisme henta inspirasjon frå reformistiske synspunkt frå folk so ulike som Kang Youwei (1858–1927) og Liang Qichao (1873–1929)—som støtta eit konstitusjonelt monarki—og blei so sett ut i livet av Sun Yat-Sen (1866–1925), som ikkje berre var imot monarki, men viktigare, mot den elendige kulturelle arva frå fortida, og for eininga av det kinesiske folket over eit stort territorium. Det andre ordet—folk—har ei rik historie i kinesisk tenking og marxistisk teori, der det tyder at staten må operere på vegne av ei rekkje klassar som dannar størsteparten av samfunnet (bønder, arbeidarar, intellektuelle og den småborgarlege klassen—dei fire stjernene på det nye flagget til Kina, med den femte og største stjerna som representerer CPC). PRC vart frå starten av forstått som eit verktøy for transformasjonen av det kinesiske samfunnet og ikkje som eit resultat av ein tidlegare transformasjon. Det var ikkje ein sosialistisk stat, men ein folkerepublikk, som ville streve etter å konstruere sosialisme. Frå byrjinga av forstod leiarskapet i CPC at den kinesiske revolusjonen ikkje var ein hending som skjedde i 1949, men ein prosess som byrja lenge før, i det minste frå etableringa av den kinesiske sovjetrepublikken i Ruijin i 1931 til den revolusjonære basen i Yan’an i 1936.
Dei tre folkemassane
Opprettinga av PRC skjedde på eit tidspunkt då den enno ikkje hadde etablert ei eining av territoriet eller funne midlar til å forsvare seg mot imperialistisk aggresjon. To av dei viktigaste masserørslene som blei utdjupa rett etter 1949, var fullføringa av nederlaget av Kuomintang-styrkane i sørvest- og sør-Kina, og etableringa av allierte i verda (i særskild Sovjetunionen med Den sino-sovjetiske traktaten i februar 1950) mot den imperialistiske støtta til Kuomintang (då dei hadde flytta til Taiwan) og so mot den amerikanske invasjonen av den koreanske halvøya i juni 1950. Desse to masserørslene—nederlaget av høgrekreftene og oppbygginga av ei militærstyrke for å forsvare seg mot imperialistisk aggresjon—tvinga PRC til å utsetje den tredje masserørsla, som til gjengjeld var den mest varige: reformplanen for jordbruket.
Avgjerslene til CPC vinteren 1950 starta ein landreformprosess i dei nyleg frigjorde områda, som i stor grad var fullført innan våren 1953. Det fyrste generelle prinsippet i jordbruksreformlova påpeika: “Avskaffing av jordeigarskapet til den føydale utnyttande landeigarklassen og innføring av bøndene sitt jordeigarskap for å frigjere dei rurale produksjonskrava, utvikle landbruksproduksjonen og bane veg for den nye Kina si industrialisering.” Det var målet. Prosessen skulle vere at staten oppmuntra grasrotpolitisk makt, trena og leia av CPC, til å gjennomføre landreformer på ein styrt, planlagt og ordentleg måte. PRC skulle ikkje gje land til bøndene, men skulle sikre at bøndene kunne byggje regionalt og lokalt for å gjennomføre oppgåva med å fordele ressursar i sine område. Tvungen konfiskasjon var ikkje like mykje det politiske tiltaket som politisk utdanning i bygdeområda for å endre landtilhøve frå føydal undertrykking til ei meir rettferdig basis. Innan 1956 hadde 90 prosent av landet sine bøndar jord å dyrke, 100 millionar bønder var organiserte i landbrukssamarbeid, og privat industri blei i praksis avskaffa.
Jordbruksreforma hadde fleire produktive resultat: det innebar at den jordlause bondebestanden og landbruksarbeidarane no hadde tilgang til jord og ressursar som gjorde dei i stand til å leve med verdigheit; det innebar at den totale befolkninga i det rurale området arbeidde med ein del av jorda og med ein interesse for å gjere materielle forbetringar av jorda, noko som auka produktiviteten; det innebar at den gamle landeigar-kulturen med hierarki og deira elendige utfall i form av patriarkalske relasjonar, til dømes, blei utrydda. Desse positive resultata forbetra leve- og arbeidsvilkåra til det meste av det kinesiske folket og bygde opp ei lojalitetskjensle til den kinesiske revolusjonen.
Å overvinne straffane frå fortida
I 1949 var den offisielle graden av lese- og skrivekunne i Kina registrert til 20 prosent, sjølv om alle teikn tyder på at dette var eit høgt oppblåst tal. Dette var berre eitt mål på dei miserable levekåra for massane av den kinesiske befolkninga. Ein annan var at daudelegheita var stor, med daudelegheit blant spedbarn på 250 per 1000 levande fødslar. Den gjennomsnittlege kinesiske levealdered nådde ikkje over 35 år. Etter hundreåret med fornedring frå imperialistiske makter, fall Kina sitt BNP frå om lag ein tredjedel av den globale økonomien på starten av det nittande hundreåret til berre 5 prosent ved PRC si oppretting. På den tida, då det gjeld BNP per innbyggjar, var Kina den ellevte fattigaste nasjonen i verda, bak åtte afrikanske og to asiatiske land. Den enorme uroa i den kinesiske landsbygda frå det nittande hundreåret—reflektert i krigane mot britane og bondeoppreisningane, som opprøra i Taiping (1850–1864), Nian (1851–1868) og Du Wenxiu (1856–1872)—samt røveriet gjennomført av ein liten klasse av føydale landeigarar tvang bøndene og arbeidarane inn i ein uhaldbar situasjon. Dei kjempa fordi dei måtte kjempe, og dei kunne vinne på grunn av konteksten, krigen mot japanarane, og dei briljante strategiske vala gjort av CPC under og etter kulminasjonen av Den lange marsjen.
Å overvinne fortida sine straffar er ikkje eit enkelt alternativ. PRC hadde rett og slett ikkje ressursane til å fordele om rikdom gjennom beinveges opprettinga av ei høveleg utdannings- og helse-infrastruktur. Under prosessen med jordbruksreforma, utvikla PRC ein Fyrste femårsplan (1953–1957) under leiarskapet til Zhou Enlai (1898–1976) og Chen Yun (1905–1995). Denne planen vart utforma over to år og la vekt på fire teoretiske punkt:
Å byggje ein industriell basis, som aldri før hadde vorte bygd, for å tilfredsstille behova til det kinesiske folket, både i byane og på landsbygda. Av all kapital som vart lova til bygging, gjekk 58,2 prosent til bygginga av industriell kapasitet.
Å byggje eit nytt Kina basert på dei røynlege tilhøva og ikkje på utopiske forventningar. Dette innebar at dei verdifulle ressursane som blei utnytta av PRC måtte bli nytta med omhug, og at PRC måtte utdanne ein enorm hær av byråkratar for å forvalte utviklinga av staten og nytte staten si makt for å hjelpe til med demokratisering av økonomien.
Å nytte dei midla som kinesarane kunne samle utan for mykje avhenge av hjelp utanfrå, sjølv om USSR gav bistand i dei tidlege åra, spesielt for industriell utvikling. I laupet av perioden for den første planen sende USSR tre tusen tekniske ekspertar til Kina og tok imot tolv tusen kinesiske studentar for å studere tekniske fag i USSR. Dei utanlandske låna som var naudsynte for utvikling stod for berre 2,7 prosent av den kinesiske staten sine totale økonomiske inntekter i den første planen.
Å handsame balansen mellom kapitalakkumulering i eit fattig land og forbruket til den fattige befolkninga. Planen formulerte behovet for nøye vurdering av folket sine direkte interesser og deira langsiktige interesser: å sette for mykje av ressursane til bygging av faste kapitalar kan svekkje entusiasmen for sosialisme, medan å nytte ressursane på direkte problem berre vil utsetje problema til seinare.
At den fyrste planen var teoretisk gjennomarbeida mogleggjorde eit par store framsteg, men desse vart ikkje tilstrekkelege for dei rådande behova. Medan objektive faktorar for å forbetre dei materielle levekåra synte framgang, måtte dei store sosiale problema konfronterast med meir subjektive tiltak. CPC organiserte masse-kampanjar for å kjempe mot analfabetisme (1950–1956), inkludert å halde undervisningsklasser i markene for bøndene. Fleire landsbyar i Kina utvikla ein gjensidig hjelpe-tradisjon som blei til Den rurale samarbeidsmedisinske forsikringsordninga i PRC. Med denne typen helseforsikring byrja PRC å fordele ressursane sine for å bygge offentleg helsevesen, støtta av sovjetarane, inkludert oppføring av allmenne sjukehus i dei rurale provinsane og poliklinikkar i landsbyane. Både lese- og skrivekunne og helsetilhøve betra seg dramatisk på grunn av dei høgt motiverte kadrane i PRC, som gjorde nytte av sine krigserfaringar med oppofring og strategi.
Ein av ulempene med behovet for å stole på subjektive tiltak for å bygge sosialisme er at eit slikt rammeverk er utsett for menneskelege overdrivingar og feil, som under krava om ein kulturrevolusjon (1966–1976). Men sjølv her er ikkje utfallet heilt negativt. I laupet av denne perioden formaliserte PRC “berrføtt doktor”-ordninga, som tillét medisinske høgskular å gje grunnleggjande opplæring for doktorar som skulle gå ut og tene folket i rurale område og dimed gje bøndene tilgang til primærmedisinsk omsorg der det tidlegare ikkje hadde eksistert. Ein treng denne typen subjektive tiltak for å kjempe mot freistingane av korrupsjon og forverring av disiplinen blant kadrane. Båe hadde vorte alvorlege problem i PRC; desse blei formulert gjennom kampanjen i 1951 mot dei “tre vonda” i statssektoren (korrupsjon, sløsing og byråkrati) og i 1952 kampen mot dei “fem vonda” i den private sektoren (bestikking, skatteunndraging, tjuveri av statleg eigedom, juks på offentlege kontraktar, og steling av økonomisk informasjon).
I den tjueni-år lange før-reformasjonsperioden (1949–1978) auka Kina si forventa levealder med tretti-to år. Med andre ord, for kvart år etter revolusjonen, blei det lagt til meir enn eitt år til livet til ein gjennomsnittleg kinesar. I 1949 var befolkninga i landet 80 prosent analfabetar, som på mindre enn tre tiår blei redusert til 16,4 prosent i urbane områdar og 34,7 prosent på landsbygda; prosenttalet på innskrivne skulebarn auka frå 20 til 90 prosent; og talet på sjukehus tredobla seg. Frå 1952 til 1977 var den gjennomsnittlege årlege industriell produksjonsveksten på 11,3 prosent. Då det gjeld produksjonskapasitet og teknologisk utvikling, gjekk Kina frå å ikkje kunne produsere ein bil nasjonalt i 1949 til å sende opp sin første satellitt i rommet i 1970. Dongfanghong-satellitten (som betyr Austen er raud) spelte den revolusjonære songen kontinuerleg medan den var i bane i 28 dagar. Dei industrielle, økonomiske og sosiale gevinstane i overgangen til sosialisme under Mao dannar grunnlaget for perioden etter 1978.
Å bryte avhengekjeda
I 1954 hadde Mao adressert det sentrale folkeregjeringsrådet og stilt eit spørsmål som mange av delegatane var opptekne av:
Vårt generelle mål er å arbeide for å bygge eit stort sosialistisk land. Vi er eit stort land med 600 millionar menneske. Kor lang tid vil det eigentleg ta å oppnå sosialistisk industrialisering og sosialistisk transformasjon og mekanisering av landbruket og gjere Kina til eit stort sosialistisk land? Vi set ikkje ei hard tidsgrense no. Det vil truleg ta ein periode på tre femårsplanar, eller femten år, for å leggje grunnlaget. Vil Kina då bli eit sterkt sosialistisk land? Ikkje med naudsyn. Eg trur det vil ta om lag femti år, eller ti femårsplanar, for oss å byggje eit sterkt sosialistisk land. Etter det kan Kina vere i god stand og ganske ulikt frå kva det er no. Kva kan vi laga for tida? Vi kan lage bord og stolar, tekoppar og tekanne, vi kan dyrke korn og male det til mel, og vi kan lage papir. Men vi kan ikkje lage ein einaste motorsykkel, stridsvogn, traktor, eller eit fly. Så vi må ikkje skryte og bli hovmodige. Sjølvsagt meiner eg ikkje at vi kan bli hovmodige då vi produserer vår første bil, hovmodige då vi lagar ti bilar, og enda meir hovmodige då vi lagar fleire og fleire bilar. Det vil ikkje fungere. Sjølv etter femti år, då landet vårt er i god form, bør vi verte verande so audmjuke som vi er no. Skulle vi verte arrogante og nedlatande mot andre, ville det vere dårleg. Vi må ikkje vere hovmodige sjølv hundre år frå no. Vi må aldri bli hovmodige.
Tre viktige punkt kjem fram frå denne talen. For det fyrste, at det vil ta tid å byggje sosialisme, ettersom revolusjonen i eit fattig land som Kina krev at staten, partiet, og folket må byggje det materielle grunnlaget for sosialismen. Tolmod er ein sentral verdi i nasjonal frigjerings-marxisme. For det andre, at Kina trengte vitskap, teknologi og industriell kapasitet for å bryte kjeda med avhenge og produsere moderne varer av høg verdi. For å gjere dette måtte Kina både stole på import av vitskap og teknologi og utdanne eigne vitskapelege og teknologiske personell. For det tredje, audmjuke er ein like sentral verdi som tolmod fordi Kina ikkje søkjer å fremje nasjonal sjåvinisme, men å oppnå internasjonal sosialisme.
Forsøket på å bryte det uløyselege problemet med avhenge blei forsøkt oppnådd (og i stor grad mislukka) under Det store spranget (1958–1962) og Kulturrevolusjonen (1966–1976). Mange lærdommar blei trekt då, og i laupet av dei to åra etter Mao sin død (1976–1978). I mai 1976 publiserte Hu Fuming (1935–2023), ein CPC-medlem og professor ved Nanjing universitet, ein artikkel med den interessante tittelen “Praksis er det einaste kriteriet for sanning.” Denne filosofiske ståstaden, som var attraktiv for mange i CPC, blei adoptert av Deng Xiaoping (1904–1997) i hans tale frå 1978 til den 3. plenumsøkta til den 11. nasjonalkomitéen i CPC, som fekk tittelen “Frigjer sinnet. Søk sanning frå fakta. Samlast som ei eining for å sjå mot framtida.” Det som kan verke som pragmatisme var faktisk ein tilknyting til materialisme, som sette kinesisk sosialisme på sporet av faktum i staden for å forsøke å framskynde saker gjennom ein overflod av subjektivisme. Reformtida, som starta i 1978, var bygd på dette filosofiske grunnlaget.
I januar 1963 la Zhou Enlai fram eit program for Kina som skulle fokusere på dei fire moderniseringane, nemleg å modernisere landbruket, industrien, forsvaret, samt vitskap og teknologi. I ein tale frå 1978 vendte Deng attende til desse fire moderniseringane og sa at dei ikkje kunne finne stad “dersom fastlåst tankegang ikkje blei avskaffa”. Året etter, sa Deng at Kina måtte arbeide for å bli eit “moderat velståande samfunn” (xiaokang), noko som berre kunne finne stad gjennom å byggje opp den industrielle basisen. I fokuseringa på opninga og Kina sine politiske tiltak for å tiltrekkje seg teknologisk avansert industri, har det kome ei ujamn vurdering av reformtida som starta i 1978. Fleire vert ignorerte her, men to bør verte trekte fram: jordbruksproduktiviteten skulle aukast gjennom eit husstandsansvarssystem (som svekka kollektive gardsbruk i jakta på ei større sosialisering av arbeid og ein høgare form for kollektive); rolla til CPC måtte styrkast andsynes PRC og andsynes samfunnet med betre politisk utdanning og disiplin for kadrane (i 1980 heldt Deng ein tale der han framheva dei store misleghaldet av “byråkrati, overkonsentrasjon av makt, patriarkalsk åtferd, og leiande kadrar som fekk livsvarig embetstid og privileger av alle slag”). Landet ville aldri kunne møte utfordringa med dei fire moderniseringane og oppnå sosialisme dersom det ignorerte problema som blei skapt av Kina sin status som ein avhengig stat i den neokoloniale verdsordenen, samt råta som ofte set inn då makt vert eit mål i seg sjølv.
Privat utanlandsk kapital kom fyrst frå den kinesiske diasporaen, so frå austasiatiske kapitalistar (Japan i spissen) og til slutt frå vestleg kapital; investeringane som kom inn i PRC for å dra nytte av den høgt utdanna og friske arbeidskrafta måtte overføre vitskap og teknologi som eit førehandsvilkår, som danna grunnlaget for veksten i Kina sin eige vitskaps- og teknologisektor. PRC la store restriksjonar på den utanlandske kapitalen, som at den måtte møte dei produktive behova til kinesiske planar, at den måtte overføre teknologi, og at den ikkje kunne repatriere so mykje overskott som den ynskte. Avhenga blei broten av desse krava, bygd på grunnlaget av dei tidlege tiåra av den kinesiske revolusjonen. Det var ei fylgje av den lange utviklingsbana til den kinesiske revolusjonen at den kunne demonstrere høge vekstratar (nær 10 prosent år for år) i perioden sidan 1978, at den kunne avskaffe absolutt fattigdom, og at den kunne auke hushalds- og totalforbruk—inkludert på utdanning—gjennom tiåra sidan då. Avhengekjeda blei svekkja, men ikkje broten, sjølv om reformperioden kom med sine eigne alvorlege problem, som auka ulikheit og ein svekka sosial struktur.
Sikk og sakk i den kinesiske revolusjonen
På den 18. nasjonalkongressen i 2012, trettifire år etter at opningsperioden byrja, sa CPC-leiar Hu Jintao (fødd 1942) at korrupsjon hadde vorte eit nøkkelproblem. “Dersom vi ikkje klarer å handtere dette problemet godt, kan det syne seg å verte fatalt for partiet, og til og med føre til kollapsen av partiet og staten sitt fall,” åtvara han. På denne kongressen blei Hu etterfølgt av Xi Jinping (fødd 1953). Hans fyrste grep var å takle dette problemet og å atterreisa den sosialistiske kulturen i Kina. I si innleiingstale som partileiar forplikta Xi seg til å “slå tigrar og fluer samtidig,” med referanse til korrupsjonen som hadde spreidd seg frå høgda ned til grasrota. Partiet lanserte dei “åtte punkta” for sine medlemmar, for å avgrense praksisar som uvesentlege møter og overdådige mottakingar, og oppmoda til flid og sparsamheit. Innan eitt år blei 25 prosent av offisielle møter avlyst, 160 000 “spøkelsesarbeidarar” blei fjerna frå regjeringa sitt løningsregister, og 2 580 unødvendige offisielle bygningsprosjekt blei stoppa. I mai 2021 hadde til saman over fire millionar kadrar og embetsmenn vorte undersøkte, med 3,7 millionar av dei straffa av den sentrale disiplininspeksjonen. Minst førtitre medlemmar av den sentrale komiteen og seks medlemmer av politbyrået har vorte straffa for korrupsjon, inkludert tidlegare ministrar, provinsguvernørar og presidentar for dei største statseigde bankane.
Hu sine kommentarar og Xi sine tiltak reflekterte bekymringar for at under perioden med høg vekst etter 1978, der CPC-medlemmar stadig blei meir fjerna frå folket. I dei første månaden av presidentskapet sitt, lanserte Xi “masselinje-kampanjen” for å bringe partiet nærare grasrota. Som del av kampanjen mot målretta fattigdomsreduksjon lansert i 2014, blei tre millionar partikadrar send til å bu og arbeide i 128 000 landsbyar. I 2020, til tross for COVID-19 pandemien, greidde Kina å utrydde ekstrem fattigdom, som bidrog til 76 prosent av den globale reduksjonen i fattigdom over dei siste fire tiåra. Den 19. nasjonalkongressen til CPC i 2017 markerte eit skifte i det viktigaste motsetnaden som møtte det kinesiske samfunnet, frå å utvikle dei produktive kreftene raskt til å ta tak i ubalanse og utilstrekkeleg utvikling. Med andre ord blei reform- og opningsperioden sett på som ein føresetnad for å bygge eit moderne sosialistisk samfunn, men arbeidet er framleis ikkje fullført.
Utover partiet sin sjølvkorreksjon, har Xis sterke ord og handlingar mot korrupsjon styrka det kinesiske folket si tillit til regjeringa. Ifylgje ei studie frå Harvard University i 2020, låg den sentrale regjeringa si godkjenningsgrad på 93,1 prosent, med den høgaste veksten i dei meir underutvikla regionar på landsbygda. Denne tillitsauka i rurale område kjem som eit resultat av auka sosiale tenester, tillit til lokale embetsmenn, og kampen mot fattigdom.
I 2016, ein refleksjon kring framhaldet av kinesisk avhenge, sa Xi at “avhenga av kjerneteknologi er det største skjulte problemet for oss. Sterk avhenge av importert kjerneteknologi er som å bygge huset vårt på toppen av nokon andre sitt hus.” Den amerikanske handelskrigen mot Kina, som starta i 2018, kom etter at tilliten til land som Kina, India, og Brasil kollapsa, og USA ikkje lenger kunne vere kjøpar av siste utveg [buyer of last resort] (denne tilliten fall etter den tredje store depresjonen begynte i 2007). Desse fenomena—mangelen på tillit og handelskrigen—sette Kina på ein veg som avvik frå vesten, og bygde Belte-veg-initiativet (2013) og utvikla sokalla Produksjonskreftar av ny kvalitet (2023). Det første konseptet syner Kina si interesse for å byggje nye marknader borte frå USA og Europa, men også å nytte denne prosessen for å bidra til utviklingsgjennombrot i land i den globale sør. Det andre konseptet, sentralt for Xi Jinping-tenking, går ut på at Kina skal “leie utviklinga av strategisk leiande industriar og framtidige industriar”, slik som Xi uttrykte det i september 2023. Den amerikanske handelskrigen la press på kinesisk vitskap for å avansere i nye områder, som kunstig intelligens, biomedisin, nanoteknologi, og produksjon av databrikker. To døme på dei raske framgangen er at Kina sin digitale økonomi i 2022 stod for 41,5 prosent av BNP, mens penetrasjonsgraden for 5G var større enn 50 prosent i 2023. Medan veksten av desse strategiske industriane har vore nøkkelen til Kina si utvikling, har regjeringa i dei seinare åra tatt avgjerande tiltak for å avgrense den “uordna ekspansjonen av kapital”, særleg med målretta store teknologimonopol og andre private sektorar i tillegg til spekulasjon på fast eiendom. Samtidig har det også blitt lagt større vekt på å kjempe mot dei “tre fjella” som det kinesiske folket står andsynes, som er de høge kostnadene for utdanning, bustad og helsetenester.
Den kinesiske revolusjonen held fram med å vere ein prosess. Den er ikkje fullført fordi historia går vidare, og det er mange problem å løyse, inkludert karakteren av Kina sitt tilhøve til resten av den globale sør medan ein søkjer etter ein ny utviklingsarkitektur etter fullstendig svikt i Det internasjonale pengefondet og Verdsbanken si spare- og gjeldtilnærming. At Kina har lukkast i å avskaffe absolutt fattigdom og bygge avansert teknologi samstundes, indikerer at balansen mellom investering og forbruk har vorte godt handsama av PRC under leiarskapet til CPC. Kina sin stabilitet og styrke har gjort det mogleg for landet å gå inn i den globale sfæren og tilby leiarskap for å løyse tilsynelatande uløyselege problem, som mellom Iran og Saudi-Arabia og i Palestina.
Dette er ei god periode, etter 75 år, for å gå tilbake og studere Mao sin tale frå 1954 der han trekte fram Kina sitt behov for å utvikle uavhengig vitskap og teknologi, tolmod og audmjuke. I 2021, med utryddinga av ekstrem fattigdom og ved 100-årsjubileet for grunnlegginga av CPC, klarte Kina å oppnå sitt “Fyrste hundreårsmål” om å bygge “eit moderat velståande samfunn på alle område”—med andre ord, å oppnå xiaokang for eit land med 1,4 milliardar menneske. No er landet på ein ukjent sti for å nå sitt andre hundreårsmål om å bygge “eit moderne sosialistisk land som er velståande, sterkt, demokratisk, kulturelt avansert, og harmonisk” innan 2049, hundreårsjubileet for opprettinga av PRC. Desse er viktige trekk ved ein utviklingsprosess, men spesielt ein som er forankra i den sosialistiske tradisjonen.
Henta frå: https://mronline.org/2024/10/01/seventy-five-years-of-the-chinese-revolution/
Tings Chak og Vijay Prashad arbeider ved Tricontinental: Institute for Social Research og er båe redaktørar av den internasjonale utgåva av Wenghua Zongheng: Ein tidsskrift for samtidskinesisk tanke.
Om Tings Chak
Tings Chak er ein forskar og kunstnerisk leiar ved Tricontinental: Institute for Social Research og medgrunnleggar av Dongsheng-kollektivet. Ho er for tida doktorgradsstudent ved Tsinghua universitet og bur i Beijing.
Om Vijay Prashad
Vijay Prashad er ein indisk historikar, redaktør og journalist. Han er skriftsamfunnsmedlem og hovudkorrespondent hos Globetrotter. Han er redaktør for LeftWord Books og direktør for Tricontinental: Institute for Social Research. Han er ein seniorforskar ved Chongyang institutt for finansielle studiar, Renmin universitet i Kina. Han har skrive meir enn 20 bøker, inkludert The Darker Nations og The Poorer Nations. Hans nyaste bøker er Struggle Makes Us Human: Learning from Movements for Socialism og (med Noam Chomsky) The Withdrawal: Iraq, Libya, Afghanistan, and the Fragility of U.S. Power.