Taiwan – ei brikke i USA sin krig mot Kina

Av Sara Flounders, frå CovertAction Magazine (https://covertactionmagazine.com/2023/04/27/taiwan-a-pawn-for-u-s-war-on-china/)

Medan den USA-leidde NATO-krigen mot Russland i Ukraina held fram utan stans, førebur USA seg med febrilsk fart på krig med Kina, og nyttar Taiwan som unnskyldning. Taiwan, liksom Ukraina, er ei brikke. Militære og økonomiske trugsmål mot både Kina og Russland er eit desperat forsøk på å stogge framveksta av ei multipolar verd.

Det amerikanske imperialistiske hegemoniet blir utfordra frå alle kantar. De-dollarisering blant dei største økonomiane i den globale sør er ein del av handelsavtaler mellom dei mektige veksande økonomiane i Kina, Russland, Iran, Brasil, India, Malaysia og Sør-Afrika. Sjølv Saudi-Arabia, ein reaksjonær bastion av amerikansk dominans i Vest-Asia, er viljug til å søkje nye avtalar med Iran og er interessert i å handle oljen sin i kinesiske yuan renminbi, heller enn å vere heilt avhengig av amerikanske dollar.

Det som er enno meir trugande for amerikanske kapitalistar, er at Kina utviklar handelsrelasjonar med dei 40 landa som er sanksjonerte av Washington, og at dei gjer dette ved å bytte varer og direkte valuta. Dette fungerer utanom den allmektige dollaren, den internasjonale reservevalutaen som har dominert global handel og kapitalstraumar i 100 år.

Dette er ikkje dei første forsøka på å finne ei erstatning for den amerikanske dollaren sin dominans. Det er ikkje noko brotsverk som den amerikanske imperialismen ikkje er viljug til å gjennomføre for å bevare statusen til den amerikanske dollaren. Både oljerike Irak, som foreslo ein valuta basert på dinaren i 1990, og Libya, som forsøkte å innføre ei afrikansk valuta i 2010, fann ut at dei hadde fantastiske ressursar, men ikkje noko vern mot amerikanske bomber. Deira forsøk på suverenitet førte til at dei blei øydelagde av amerikansk imperialisme.

Kjensla av å bryte fri frå den amerikanske bedriftskontrollen blir i dag utfordra av mange fleire land. Kina er ein meir formidabel motstandar, som overgår USA i bruttonasjonalprodukt og utvikling av økonomien sin. Kina er den største handelspartnaren til meir enn 120 land og den største eksterne handelspartnaren til Den europeiske union.

Kina sin evne til å tilby milliardar av dollar i utviklingsmidlar gjennom Belt and Road-initiativet betyr at utviklingsland no kan ha meir fordelaktige handelsrelasjonar utan dei strenge vilkåra som Det internasjonale pengefondet og Verdsbanken stil. Dette alternativet er ein trussel mot kvar einaste amerikansk bank og kvar finansielle institusjon kontrollert av USA.

Kina og eit stadig aukande tal land er i ein stadig sterkare posisjon til å motstå USA sine ulike krav. Land med tre firedelar av verdas befolkning nekta å bli med på sanksjonar mot Russland. Vil dei vere viljuge til å godta amerikanske sanksjonar mot Kina? Alt dette utgjer ein trussel mot USA sin hegemoni, sentrum av verdas imperialisme. Det kapitalistiske systemet er stadig driven til å vekse eller døy, og no er det på veg til å undergrave seg sjølv. For multimilliardærar og bedriftsleiarar er dette ei krise på liv og daud.

Å provosere fram konfliktar for å oppretthalde hegemoni

USA sin strategi er å sabotere Taiwan og handelen deira med Kina ved å skape konfliktar og innføre sanksjonar. Desse desperate forsøka på å reversere Washington sin fallande globale posisjon vil forstyrre den globale økonomien. For tida er handelen mellom Taiwan og Kina langt større enn handelen deira med USA. Fastlands-Kina og Hongkong stod for 42% av Taiwans eksport i fjor, medan USA berre hadde ein andel på 15%, ifølgje offisielle taiwanske data.

For Taiwans import var fastland-Kina og Hongkong igjen på fyrsteplass med ein del på 22%. USA hadde berre ein del på 10%, og rangerte bak Japan, Europa og Søraust-Asia. Sør-Korea og Japan har større handelsnivå med Kina enn med USA. (cnbc.com)

Problemet som USA-imperialistane står andsynes, er korleis dei skal snu dette – korleis dei skal tvinge land i Asia-Stillehavsområdet til å handle mot sine eigne økonomiske interesser.

US-NATO-krigen i Ukraina var ein strategi for å påleggje sanksjonar mot Russland og bryte EU si handel med Russland. I 2020 var EU Russland si største handelspartnar; 36,5% av Russland sine importvarer kom frå EU, og 37,9% av eksporten deira gjekk til EU. EU var den største investoren i Russland. Russisk handel med EU har sidan blitt redusert til 5,8%

Den amerikansk-leia NATO-krigen i Ukraina klarte ikkje å destabilisere og kollapse Russland, slik USA hadde vona. Men krigen øydelagde økonomien til Ukraina og forstyrra EU, som følgde med på sanksjonane som blei kravd av USA. Økonomiane i Europa har lidd stort. Inflasjon, resesjon og kaos i forsyningskjeda på grunn av sanksjonar har redusert EU sine eigne marknader kraftig og auka Europa sin avhenge av USA.

Truslane og eskaleringa av krav om å innføre sanksjonar mot Kina vil skade økonomiane til Taiwan, Japan, Sør-Korea og Filippinane alvorleg.

For å tvinge høgteknologiske selskap til å kople seg frå Folkerepublikken Kina, treng den amerikanske imperialismen ei politisk-militær krise med Kina. Ein kvar amerikansk plan for sanksjonar mot Kina startar med ei tilspissa krise over Taiwan.

USA prøver febrilsk å stoppe Kinas økonomiske oppgang ved å militært omringe dei. Ved å utnytte Taiwan, Japan, Sør-Korea, Australia og Filippinane, er USA sin strategi å skape ein asiatisk versjon av NATO, ein militærallianse for å forstyrre økonomisk samarbeid i Asia. Dette er ein stor fare for folket på Taiwan og Folkerepublikken Kina. I heile regionen står folk andsynes ei krise skapt av USA som kan øydeleggje liva og framtida deira samt øydeleggje økonomiane deira.

Fattige og arbeidande menneske i USA vil bli tvunge til å betale for denne krigen, slik dei betaler for kvar krig med stadig forverra tilhøve.

Kina er éin stat!

I jakta på ei unnskyldning for krig, reverserer USAs regjering stillinga de blei einige om og signerte med Kina for over 50 år sidan.

Kina har brukt tiår på å utvikle økonomiske forhold med Taiwan; handelen mellom øya og fastlands-Kina har økt, saman med politiske og kulturelle forhold. For å motverke denne innsatsen for fredeleg gjenforeining, gjør Pentagon Taiwan til ein piggsvin, krydra med milliardar av dollar i militært utstyr. Nyleg blei øya lovd ytterlegare 10 milliardar dollar i militær hjelp.

Washington bryt ope tre signerte avtaler – felles kunngjeringar det gjorde med Kina i 1972, 1979 og 1982 – som bekreftar at Kina er eitt land og Taiwan er ein provins i Kina. Slike forpliktingar er den politiske grunnmuren for Kinas diplomatiske forhold til USA og til alle land.

Kina har ikkje truga Taiwan. Kina har berre hevda det som blir anerkjent av USA og 181 andre land, samt FN og alle internasjonale organ: Taiwan er ein del av Kina. Taiwans eiga grunnlov stadfestar at Taiwan er ein provins av Kina. Det er USA som har brote løfta sine om å ikkje avbryte Kinas forsøk på å gjenforeine øya i fred.

I staden for å følgje ein-Kina-politikken, skjer det farleg mobilisering på militære og politiske nivå. Den nyleg produserte krisa kring ein kinesisk varmluftsballong, etterfølgt av kongresshøyringar der CEO-en til TikTok blei grilla, representerer nye nivå i psykologisk krigspropaganda, designa for å overtyde den amerikanske befolkninga om at Kina er ein fiende og eit trugsmål.

Demokratar og republikanarar prøver å overgå kvarandre i fordøminga av Kina. Taiwan blei kalla “hjartet som slår for vår Indo-Stillehavsstrategi” av leiar for Senatet sin komité for utanrikssaker, Bob Menendez, ein demokrat.

Militære førebuingar mot Kina inkluderer amerikansk press på Japan for å doble militærbudsjettet sitt og bli den tredje største militærmakta i verda, i strid med den japanske grunnlova.

Ei ny avtale, kunngjort 2. februar, gav det amerikanske militæret tilgang til ni basar på Filippinane for å motverke Kina. Utanlandske militærbasar bryt direkte med Filipinanes grunnlov. I 1992 tvang ei massiv folkerørsle USA til å stengje basane sine på Filippinane.

Enda meir urovekkjande, i starten av februar, spådde firestjerners luftforsvarsgeneral Michael Minihan, leiar for Pentagon sitt Air Mobility Command, i eit “lekka memoir”, at det vil vere krig med Kina om Taiwan innan to år. General Minihan har ansvar for 107 000 flysoldatar og 1 100 transportfly, tankfly og lastefly. Memoet inkluderer trening, øvingar og førebuingar for krig i 2025 og spesifikke ordre: “Sigre over Kina” og “Ver klar til å verte sendt ut på kort varsel.”

Eit anna trugsmål var den største utskytinga frå ein amerikansk base av enorme transportfly C-17 nokosinne, den 5. januar, som trening for ein sjøblokade av Kina. Dette er opninga på et massivt missil- og luftangrep på fastlandet Kina – Pentagon sin Air-Sea Battle-strategi. Den amerikanske Stillehavsflåten består av omtrent 200 skip og undervatnsbåtar, nesten 1.200 fly og meir enn 130.000 sjømenn og sivilt tilsette. USA sender jamleg patruljar og destroyare gjennom det 180 km breie Taiwansundet.

Kina fordøma desse arrogante demonstrasjonane av amerikansk militærmakt som uansvarlege, provoserande og meint for å leggje press.

Taiwan sin «president» vitjar USA

Det vart gjeve overdriven mediedekning av besøket til Tsai Ing-wen, den såkalla “presidenten” i Taiwan, til New York City. (“President” er i hermeteikn fordi Taiwan vert anerkjent som ein øy-provins av Kina og ikkje som et uavhengig land av FN og 181 land.)

Talsmannen for det kinesiske utanriksdepartementet, Mao Ning, protesterte mot vitjinga frå den taiwanske delegasjonen og mottakingane som vart haldne til ære for Tsai Ing-wen, og kalla det ei brot på One-China-politikken. “Kina motset seg sterkt all form for offisiell interaksjon mellom USA og Taiwan,” sa Mao Ning. Han sa ogso at USA “gjennomfører farlege aktivitetar som undergrev det politiske grunnlaget for bilaterale tilhøve.”

Xu Xueyuan, chargé d’affaires ved den kinesiske ambassaden i Washington, sa at Kina ikkje godtek dei amerikanske påstandane om at Tsais reise berre var ein “transitt”, og hevdar at “den såkalla ‘transitten’ berre er eit skalkeskjul for hennar sanne hensikt om å søkje gjennombrot og å advokere for Taiwans sjølvstende”. Han skuldar USA for å tillate Tsai å “gjere eit nummer” og for å arrangere hennar møte med House Speaker Kevin McCarthy.

Medan ho var i New York City, vart Tsai Ing-wen vitja med ein bankett og tildelt “Global Leadership”-prisen av Hudson Institute, ein innflytelsesrik, høgrevridd tenkjetank delvis finansiert av Taiwan. Brookings Institution, Center for American Progress, Center for a New American Security, Center for Strategic and International Studies og Hudson Institute promoterer aktivt utvida våpensal og handelsavtalar med Taiwan samt anti-Kina-propaganda. Desse fem prominente tenkjetankane får monaleg finansiering frå Taiwan.

Vitjinga styrkja Tsai Ing-wen si stilling på eit tidspunkt der ho er i ein alvorleg svekkja politisk posisjon. Etter at det demokratiske progressive partiet (DPP) led eit stort nederlag i lokale val i november, der det var partiets dårlegaste resultat sidan det vart grunnlagt i 1986, vart ho tvungen til å trekkje seg som leiar av partiet. Valnederlaget stadfesta at DPP sitt aggressive standpunkt om sjølvstende mistar støtte i Taiwan.

Vitjinga til Tsai Ing-wen i Guatemala og Belize, to av berre 13 attverande land som anerkjenner Taiwan, vart overskugga av kunngjeringa frå det honduranske utanriksdepartementet om at regjeringa no anerkjenner “berre eitt Kina i verda”, og at Beijing “er den einaste legitime regjeringa som representerer heile Kina”.

Det vart lagt til i utsegna at “Taiwan er ein uløyseleg del av kinesisk territorium”, og frå no av har den honduranske regjeringa informert Taiwan om avbrotet i dei diplomatiske relasjonane, og lova å ikkje ha nokon offisielle relasjonar eller kontakt med Taiwan. So langt har Taiwan mista ni diplomatiske allierte sidan Tsai, som er for Taiwan sitt sjølvstende, vart innsett som president i mai 2016.

Kina har halde ein konsekvent og godt forstått posisjon på sin suverenitet og territoriale integritet som blir anerkjent internasjonalt i alle verdsorganisasjonar. Kina har gjentatte gongar hevda sin rett til å løysa denne uferdige nasjonale attforeininga. Kina sin langvarige posisjon er at samarbeid, handel og utvikling kan overvinna skilnader; det er den einaste vegen framover. Førebuinga til amerikansk imperialisme for ein mogleg krig med Kina – som vert omringa av militærbasar, atomvåpen og militære fartøy – er ei svært farleg provokasjon. Amerikanske krigar er for økonomisk profitt.

Vi må mobilisere! Amerikanske hender bort frå Kina!