Ukraina og Israel/Palestina-konfliktane syner nedgangen til vestleg imperialisme og førevarslar kollapsen

Av Dmitri Kovalevich (frå https://english.almayadeen.net/articles/analysis/the-ukraine-and-israelipalestine-conflicts-show-the-demise-o)

Opptrappinga av fiendtlegheitane mellom israelarane og det palestinske folket (som historisk sett har okkupert landa deira) har vore møtt med mykje irritasjon i styringskretsane i Ukraina. Hendingane i og rundt Ukraina har dominert vestlege medium i nesten to år, men no har dette gitt vikje for nyheitene om valdeleg konflikt frå israelarane, ein satellitt av dei vestlege maktene, mot det palestinske folket. Konflikten truar med å spreie seg til nabolanda. Alt dette har ukrainske styresmakter fryktar eit fall i vestleg merksemd og støtte til krig mot Russland.

Faktisk rapporterte det vestlege nyheitsmediet Axios den 19. oktober at den amerikanske regjeringa vil dirigere om hundretusenvis av artillerigranatar som var bestemt for Ukraina til israelarane. Så sjølv om Ukraina og israelarane båe er satellittar av USA og NATO, må Ukraina no konkurrere med israelarane om tittelen som den mest favoriserte mottakaren av amerikansk våpen.

Då Palestina sine motstandsstyrkar først lanserte sitt gjennombrot frå det opne fengselet Gaza den 7. oktober, bad Ukraina president Zelensky alle vestlege leiarar om å fly til dei israelskokkuperte landa for å vise støtte. Han søkte å reise dit sjølv for å vise ‘solidaritet’, men israelarane sa ‘nei’, av frykt for den politiske distraksjonen det ville forårsake og også frykte biletet av militær katastrofe som Ukraina bringar med seg på grunn av sin mislukka krig, i allianse med NATO, mot Russland. I vestleg terminologi er det eit ‘bileteproblem’ med Zelensky og hans styringsregime på grunn av den forferdelege prylingen Ukrainas væpna styrkar lir i hendene på den russiske militæret.

Den tidlegare ukrainske MP og ultranasjonalisten Igor Mosiychuk har nyleg observert: “Av ein eller annan grunn trur den ukrainske regjeringa at heile verda skuldar [militær og økonomisk hjelp] til oss, til Ukraina og ukrainarane.” Men han observerer også: “Heile verda tenkjer ikkje slik”.

Den tidlegare MP-en heldt fram: “President Zelensky trur at heile verda vil applaudere han heile livet, vil helse på han, klemme han, kysse han og så vidare,” sa den tidlegare folkevalde i eit intervju med journalist Alexander Shelest. Men ifølgje han har Zelensky allereie blitt ein “hjelpelaus and” [lame duck].

Den ukrainske regjeringa, media og ultranasjonalistane har vore utvitydig støttande til israelarane i den noverande konflikten (sjølv om historisk sett er den høgreideologien til ukrainske ultranasjonalistar antijødisk). Dette skuldast ikkje så mykje ideologisk nærleik som det er ein felles avhenge av USA. Ein annan faktor i støtte til israelarane er det felles rasistiske trofeet om å beskytte ‘vestleg sivilisasjon’ frå ‘barbarar’, som i Ukraina tyder å overvinne ‘russiske hordar’ medan i Palestina tyder det at israelarane bekjemper det palestinske og breiare arabiske folkesetnaden.

Diskriminerande haldningar til migrantar og flyktningar har vore observert sidan i fjor i og rundt Ukraina. Ukrainske flyktningar fekk umiddelbart flyktningstatus, vern, helseforsikring, bustad og godtgjersle i NATO-landa, i motsetnad til lagnaden til så mange flyktningar og migrantar frå Afrika, Asia og Latin-Amerika. Sistnemnde blir ofte rutinemessig nekta flyktningstatus, forplikta til å vente år på at søknader om opphald skal bli høyrt, eller tvangsdeportert til tredjeland, mange av deira økonomiar har blitt øydelagde av vestlege selskap.

Som det israelske regimet i Midtausten har Ukraina blitt ein utpost i Aust-Europa av den vestlege imperialistiske verda. Sidan 2014 har Ukraina blitt brukt av Vesten til å straffe dei som står opp mot imperialistisk innblanding eller dominans, som det som skjedde med folket i Donbass og Krim etter kuppet i Ukraina i 2014.

Palestinsk journalist Manar Bsoul, som bur i den russiske føderasjonen, skriv i den ukrainske publikasjonen Liva (‘Venstre’) at dei pågåande militære provokasjonane frå vestlege land i Midtausten i aukande grad har som mål å fremje ein ny regional blokk under den amerikanske paraplyen som ville omfatte israelarane så vel som monarkia i Gulfen. «Denne nye regionale blokka blir skapt som eit anna ‘vakttårn’ mot ‘ondskapens akse’ (Kina, Iran, Russland, Nord-Korea), på linje med den imperialistiske militære blokka AUKUS i Asia-Stillehavsområdet,» skriv den palestinske journalisten.

Etter hennar meining er det først og fremst Hamas som står i vegen for opprettinga av eit nytt amerikansk “vakttårn” i Midtausten. “Den amerikanske atomparaplyen, israelsk teknologi og finans, olje og gass, og menneskelege ressursar frå dei muslimske landa i Midtausten – dette er grunnlaget for ‘vakttårnet’ som Washington vil byggje og fullføre før det amerikanske presidentvalet i 2024. Den store pengane toler ikkje innblanding, og innblanding i form av Hamas må no bli nøytralisert, trass i dei enorme sivile tapa i Gaza,” skriv Bsoul.

USA har brukt Ukraina, mellom anna, som eit instrument for å påverke landa i den globale sør. Men å fremje Ukraina og israelarane på same tid er ein umogleg oppgåve for USA og deira NATO-allierte. Utan tvil støttar dei fleste menneska i Asia, Afrika og Latin-Amerika instinktivt rettane til palestinarane, og kjenner deira eigne historiske lengslar som liknande dei til Palestina.

“Vi har definitivt tapt slaget i den globale sør,” seier ein høgtståande G7-diplomat. “Alt arbeidet vi har gjort med den globale sør [over Ukraina] har gått tapt ... Gløym reglar, gløym verdsorden, dei vil aldri lytte til oss igjen.” Mange utviklingsland har tradisjonelt støtta den palestinske saka, og ser den gjennom linsa av sjølvbestemming og eit dytt mot den globale dominansen til USA, israelarane sin viktigaste støttespelar.

“Nokre amerikanske diplomatar er privat bekymra for at Biden-administrasjonen sitt svar ikkje har anerkjent korleis deira breie støtte til Israel kan framandgjere mykje av det globale sør,” fortel ein analyse i Financial Times den 17. oktober.

I tillegg kallar prosessen med avindustrialisering i Ukraina og i dei vestlege landa evna til vestleg imperialisme til å forsyne våpen til fleire av deira satellittar på ein gong. Av denne grunn seier ukrainsk politisk analytikar Ruslan Bortnik at alle skifte av merksemd til andre hendingar er farleg for Ukraina. “For Ukraina betyr alle eksterne globale hendingar eit fall i merksemd og ressursar brukt på krigen i Ukraina. Dessutan kan vi knapt rekne med leveransar av israelske våpen i nær framtid, sjølv hypotetisk, og kvaliteten på bruken deira i ein reell konflikt, sjølv med semi-guerrilla-einingar, er tvilsam i dag,” argumenterer den politiske analytikaren.

I fjor bad Zelensky israelarane utan hell om at dei forsynte Ukraina med deira ‘Iron Dome’ luftforsvarssystem. I september i år fortalde Zelensky den israelske statsministeren at Ukraina kunne betre verne jødiske (hasidiske) pilegrimar om dei fekk våpensystemet.

Ein annan ukrainsk politisk analytikar og økonom, Oleksandr Ryabokon, åtvara nyleg om at skiftet i militær merksemd vekk frå Ukraina kan bli følgt av eit skifte i vestleg økonomisk hjelp. “Ein annan runde av den langvarige arabisk-israelske konflikten har på nokre dagar fullstendig dytta Ukraina av førstesidene til verdas medium. Inforasjonell gløymsle kan bli følgt av økonomisk og materiell gløymsle. Den øvste ‘gartnaren’ av europeisk diplomati, Josep Borrell, klagar allereie over at i vilkåra med usikkerheit med den amerikanske finansieringa av Ukraina, vil Europa ikkje klare det på eiga hand,” skriv han.

I byrjinga av oktober kommenterte admiral Rob Bauer, den nederlandske leiaren av NATO sin militærkomité, problema med ammunisjonsleveransar til Ukraina: “Vi byrja å gje vekk frå lager halvfulle eller mindre, og no er botnen av fatet synleg.” Dei militære depota til ein annan amerikansk satellitt, Sør-Korea, er også låge. “Ukraina sin motoffensiv stolte på ein massiv infusjon av granatar frå Sør-Korea, og eldhastigheita deira vil uunngåeleg falle i månadane framover”, skriv The Economist den 14. oktober.

No krev Vesten at Kiev aukar si eiga våpenproduksjon. Men dette er svært vanskeleg å gjere etter tre tiår med avindustrialisering (sidan nedgangen til sovjetisk Ukraina), drivne fram av innstrammingspolitikk pålagt av Det internasjonale pengefondet og andre vestlege finansielle byrå. Og det er ikkje å snakke om katastrofale manglar på kvalifiserte fabrikkarbeidarar, ingeniørar osb. forårsaka av den noverande militære verneplikta. Millionar av ukrainske kvinner har rømt til utlandet og mange kvalifiserte menn har blitt tvangsmobilisert inn i hæren. Det er rett og slett ikkje nok menneskelege ressursar i Ukraina til å oppretthalde kritisk infrastruktur.

Det kan leggjast til at den einaste ammunisjonsprodusenten i Ukraina før 2014 låg i Luhansk-territoriet, som i dag er ein del av den russiske føderasjonen. I 2014 gjorde folket i Luhansk opprør mot kuppet i Kiev det året. Den nye, anti-kupp styringsmakta tok kontroll over ammunisjonsprodusenten og nasjonaliserte han. Sidan då har Ukraina ikkje etablert si eiga ammunisjonsproduksjon, trass i dei åra med krigføring mot Donbass (regionen som består av dei tidlegare ukrainske territoria Luhansk og Donetsk).

Ukrainsk ekspert Vitaliy Zaitsev observerer at Ukraina ikkje berre manglar arbeidarar, men også kvalifiserte arbeidarar for produksjonen av våpen. “Våre profesjonelle skular har blitt praktisk talt tapt. I tillegg må vi gjenopprette produksjonen av stål og valsat stål som er eigna for militær produksjon.”

Serhiy Bondarchuk, den tidlegare leiaren av Ukrspetseksport (statleg våpeneksportør), er også ganske forsiktig med utsiktene til våpenproduksjon i Ukraina. “Korleis organisere logistikken av komponentar? Panser, krut, spesialkjemi, spesialkomponentar — ingenting av dette blir produsert i Ukraina, så vi må importere, samstundes som vi tek omsyn til nasjonale grenser og trusselen om militære slag [frå Russland] langs dei relaterte transportrutene.” Og det er fleire organisatoriske spørsmål som den tidlegare våpeneksportleiaren snakkar om, inkludert om det kan vere ein uavbrote straumforsyning.

Med andre ord kan ikkje vestleg imperialisme enno gjere sin ukrainske satellitt sjølvforsynt med våpenproduksjon eller til og med forsyning. Rett og slett kan det ikkje lett forsyne fleire mottakarar på ein gong.

I denne samanhengen har ukrainsk politisk analytikar Kost Bondarenko nyleg merka seg i eit intervju at strategien til Kiev-regimet, som er så tungt avhengig av vestleg støtte, må endre seg av objektive grunnar. Den politiske analytikaren trur at tida med amerikansk global allmakt, som kom etter deira tilsynelatande siger i den kalde krigen, er i ferd med å gå over.

“Denne epoken er over. No er det naudsynt å finne punkt for ein ny verdensorden midt i dette nye verdskaoset som har kome. USA er ikkje lenger ein autoritet for heile verda; faktisk er om lag to tredjedelar av verda i dag i motsetning til USA.” Bondarenko la til at Ukraina no er “blant mindretalet” i sin allianse med (underordning under) USA.

Ifølgje Bondarenko vil den første oppgåva i Ukraina etter slutten på den noverande krigen vere for folket å “rive ned det noverande statssystemet” i landet. For han omfattar det vedtakinga av ein ny og rettferdig grunnlov; opprettinga av ein ny stat på grunnlag av dei noverande, de facto grensene; nedbygginga av makta til dei økonomiske elitane; og generelt “skapinga av ein ny politisk struktur som er verkeleg rettferdig og ikkje fråkopla samfunnet, som er tilfelle i dag.”

Andre satellittar av vestleg imperialisme tenkjer på noko liknande for deira framtidige utvikling. Biden-administrasjonen i Washington er godt klar over dette og kan godt leggje ut på fleire, blodige militære intervensjonar og krigar for å hindre slike scenario.